دختر ابومحمدحسن (معروف به ناصر صغير)، فرزند ابوالحسين احمد بن محمد (معروف به ناصر كبير و اطروش)، فرزند على بن حسن بن على اصغر بن عمر بن امام زين‌العابدين (ع).[907]

او در سال 359 ه. ق، در بغداد به دنيا آمد.[908] ثعالبى نيشابورى (متوفاى 429 ه. ق)، وى را با تعابيرى همچون «ابدع اهل زمان خود» و «نجيب‌ترين سادات عراق» ستوده و گفته است: «هو اليوم ابدع ابناء الزمان وأنجب سادة العراق يتحلّى مع محتده الشريف ومفخره المنيف بأدب ظاهر وفضل باهر وحظ من جميع المحاسن وافر».[909]

دوران حيات سيد رضى، مصادف با حاكميت آل‌بويه در بغداد بود. او از سوى بهاءالدوله ديلمى، به رَضى ملقب گرديد.[910] پدرش ابواحمد حسين، همان‌گونه كه پيش‌تر بيان شد، از بزرگان علويان بود كه نقابت سادات در عراق و قضاوت ميان آنان و بررسى مظالم و سرپرستى حج را عهده‌دار بود. اما در سال 380 ه. ق، مناصب خود را به فرزندش، سيد رضى واگذار كرد.[911]

سيد رضى، شهرت خود را در جهان تشيع، بيشتر از هر چيز وامدار تدوين كتاب شريف نهج‌البلاغه است. او در اين كتاب، مجموعه ارزشمندى از خطبه‌ها، نامه‌ها، وصيت‌نامه‌ها و كلمات قصار اميرمؤمنان على (ع) را گردآورى كرده است. او اين كار را در سيزده رجب سال 400 ه. ق، به پايان رسانيده است.[912]

سيد رضى در مقدمه نهج‌البلاغه قصد خود را گردآورى گزيده‌اى از زيباترين سخنان اميرمؤمنان (ع) در يك كتاب، بيان مى‌كند. وى خواسته است تا گذشته از خوبى‌ها و زيبايى‌هاى بسيار و برترى‌هاى بى‌شمار نهفته در وجود اميرمؤمنان (ع)، عظمت قدر آن‌

[907] . عمدة الطالب، ص 250.

[908] . يتيمة الدهر، الثعالبى، ج 3، ص 155؛ تاريخ بغداد، ج 3، ص 41.

[909] . يتيمة الدهر، ج 3، ص 155.

[910] . المنتظم، ج 15، ص 115.

[911] . يتيمة الدهر، ج 3، ص 155.

[912] . مقدمه نهج البلاغه.