نسب شريف شخص مدفون در بقعه، اين‌گونه است: محمد بن ابى‌الفتح اخرس ابن ابى‌محمد بن ابى‌ابراهيم بن ابى‌الغنائم‌[752] بن عبدالله بن على بن الحسن بركة بن ابى‌الطيب احمد الاكبر بن ابى‌على حسن بن محمد الحائرى بن ابراهيم المجاب ابن محمد العابد بن امام موسى كاظم (ع).[753] وى از سادات بزرگوار بود كه در حومه شهر كربلا سكونت داشت و خاندان سادات آل خَرسان كه در نجف اشرف و ساير سرزمين‌ها سكونت دارند، از نوادگان وى مى‌باشند.[754]

سيد جعفر اعرجى، ضمن اشاره به نسب شريف وى، مى‌نويسد: شجره‌نامه‌اى خطى، از برخى بزرگان نسب، به دستم آمد كه ذيل نام ابوالفتح اخرس، «محمد» و ذيل ابى‌محمد «حسن» و ذيل ابى‌ابراهيم «محمد»، و ذيل ابوالفتيان، «محمد» نوشته شده بود.[755] از جمله نوادگان محمد بن ابى‌الفتح اخرس، سيد شمس‌الدين محمد بن احمد بن على بن محمد بن اخرس است كه به عنوان فقيه، از او ياد مى‌شود.

با توجه به شهرت بالاى اين خاندان در نجف و كربلا و درعراق، در قرن نهم هجرى، شخصى خود را از نسل احمد بن على بن محمد بن اخرس، معرفى كرد كه علامه نسابه ابن عنبه، ادعاى او را باطل دانست.[756]

برخى به استناد نوشته ضامن بن شدقم، حسن بركه را فرزند ابوالحسن معصوم ابن ابى‌الطيب احمد مى‌دانند كه به يقين، اشتباهى در انتساب برادرزاده وى، صورت گرفته است.[757] آل خرسان، يكى از خاندان‌هاى محترم و جليل‌القدر عراق است كه از ميان آنان،

[752] . در برخى نسخه‌هاى انساب ابوالفتيان آمده است.

[753] . الاساس، ص 206.

[754] . مرقدها و مكان‌هاى زيارتى كربلا، ص 165.

[755] . مناهل الضرب، صص 487 و 488.

[756] . عمدة الطالب، ص 266؛ عمدة الطالب الصغري، جمال‌الدين الحسيني، ص 119.

[757] . المشاهد المشرفة، ج 1، ص 92؛ تحفة الازهار، ج 3، ص 182.