به بهبهان مهاجرت كرد و در آنجا اقامت گزيد و حضور طولانى مدت وى در اين شهر، باعث افول اخبارى‌گرى در آنجا و از بين رفتن اختلافات ميان مردم شهر گرديد.

سپس به نجف بازگشت و طولى نكشيد كه كربلا را براى سكونت خود، اختيار كرد. او در اين شهر با شيخ يوسف بحرانى، بزرگِ علماى اخباريان، مناظره كرد و سرانجام تلاش‌هاى وى، به از بين رفتن اخبارى‌گرى در كربلا منجر شد. علماى بزرگى نزد وى شاگردى نمودند كه از آن جمله، مى‌توان از علامه سيد مهدى بحرالعلوم، شيخ جعفر كاشف‌الغطاء، سيد على صاحب رياض، ميرزا محمدمهدى شهرستانى، ميرزاى قمى، ملامهدى نراقى و سيد محمدباقر شفتى نام برد.

وحيد بهبهانى در روزگار كهنسالى، دروس حوزه كربلا را به داماد خود، سيد على طباطبايى، صاحب رياض و ديگر شاگردانش واگذار كرد و سيد مهدى بحرالعلوم را براى اداره حوزه نجف، به آنجا فرستاد و خود به تدريس شرح لمعه اكتفا كرد. از جمله تأليفات وى، مى‌توان به آثار زير اشاره كرد: شرح مفاتيح الفقه ملا محسن فيض كاشانى (در 8 جلد)، حاشيه بر مدارك، فوائد حائريه، فوائد رجاليه، رساله در جبر و اختيار و رسالة الاجتهاد والاخبار. سرانجام اين عالم بزرگوار، در 1205 ه. ق در كربلا از دنيا رفت و در حرم مطهر سيدالشهدا (ع)، به خاك سپرده شد.[579]

قبر وحيد بهبهانى در رواق شرقى حرم مطهر، موسوم به رواق فقها، پايين پاى شهداى كربلا قرار دارد. در سابق، صندوقچه‌اى چوبى روى قبر وجود داشت كه بر آن، نام وى و نام شاگردش مرحوم سيد على طباطبايى، صاحب رياض، ثبت شده بود. در سال‌هاى اخير، اين صندوقچه برداشته شده و موقعيت قبر ايشان، با لوح سنگى بر ديوار رواق، مشخص شده است.[580]

سيد على طباطبايى، صاحب رياض: سيد على، فرزند سيد محمدعلى طباطبايى،

[579] . گلشن ابرار، ج 1، صص 277 و 284.

[580] . دفناء فى العتبة الحسينية المقدسة، ص 179.