فارسى است. در تاريخ شعر عثمانى، فضولى را نخستين شاعر از چهار شاعر بزرگ مى‌دانند كه در ادبيات قديم عثمانى، داراى جايگاه ادبى‌اند. از وى بيش از سى اثر به سه زبان فارسى، تركى و عربى باقى مانده است كه مهم‌ترين آنها، عبارت‌اند از:

آثار فارسى: ديوان شعر، ساقى‌نامه (در چهارصد بيت)، انيس‌القلب (در 134 بيت)، رساله مُعَمّيات، رند و زاهد (در 850 بيت)، حُسن و عشق، صحت و مرض، روح و بدن و قصه‌اى عرفانى.

آثار تركى: ديوان شعر، بنگ و باده (به نام شاه‌اسماعيل صفوى)، ليلى و مجنون، ترجمه چهل حديث جامى، شاه و گدا، حديقة السعداء، لطائف المعارف، شرفنامه روح، ساقى‌نامه يا هفت جام (در سيصد بيت)، جمجمه‌نامه (فرهنگ لغت تركى- فارسى).

آثار عربى: مطلع الاعتقاد (در علم كلام اماميه)، عقل و عشق، شكايت‌نامه و ديوان شعر.[569]

قبر فضولى، در مقبره عبدالمؤمن دده، شيخ طريقه بكتاشيه، در مجاورت تكيه بكتاشيه در باب القبله آستان امام حسين (ع)، قرار داشته است. اين مقبره، به همراه تكيه بكتاشيه، در جريان احداث خيابان گرداگرد آستانه حسينى در سال 1366 ه. ق خراب گرديد. به دنبال آن، دولت تركيه براساس يك توافق‌نامه فرهنگى ميان عراق و تركيه، در ماه فوريه 1967 م، براى عبدالمؤمن دده و فضولى، مقبره‌اى نمادين بنا كرد كه شامل اتاق كوچكى در نبش بازار سوق‌القبله و خيابان ابن‌فهد بود.[570]

76. قبر سيد ابواحمد موسوى‌

ابواحمد حسين بن موسى بن محمد بن موسى بن ابراهيم مرتضى بن امام موسى كاظم (ع)، پدر سيد رضى و سيد مرتضى و از سادات بزرگ و جليل‌القدر زمان خود بوده است. او در سال 304 ه. ق به دنيا آمد و به «طاهر ذوالمناقب» ملقب گشت. او نزد خلفاى‌

[569] . دائرةالمعارف تشيع، ج 12، صص 344 و 345.

[570] . مراقد المعارف، ج 2، ص 178.