تبريزى، از نزديكان شاه طهماسب، گنبد حرم را طلاكارى كرد و در سال 982 ه. ق، بازسازى مناره عبد، به دستور شاه طهماسب، به پايان رسيد.[408] شيخ محمد سماوى مادّه تاريخ اين بازسازى را به فارسى «انگشت يار» و به عربى «خنصر الأحب» كه معادل عربى همان عبارت فارسى مى‌باشد، گفته است.[409]

در سال 1032 ه. ق، شاه عباس كبير صفوى، وارد عراق شد و پس از زيارت قبر اميرمؤمنان (ع)، به زيارت قبر امام حسين (ع) رفت. سپس دستور داد تا براى نخستين بار، ضريح مشبكى از جنس مس، تهيه و روى قبر نصب گردد. اين ضريح تا سال 1357 ه. ق، در محل خود باقى بود. سپس آن را برداشتند و صندوق و محفظه شيشه‌اى را كه براى حفاظت صندوق خاتم است، به‌جاى آن گذاشتند. همچنين به دستور وى، گنبد مطهر، كاشى‌كارى گرديد و ساختمان حرم و صحن و رواق‌ها، بازسازى شد.[410]

در سال 1048 ه. ق، شاه صفى اول صفوى، به زيارت امام حسين (ع) آمد و اموالى را براى بازسازى حرم مطهر، اختصاص داد. به دستور وى، مسجد پشت سر را بازسازى كردند و ديوار صحن را از سمت شمال، خراب كردند و مساحت صحن را توسعه دادند و رواق شمالى را ساختند.[411]

در سال 1153 ه. ق، گوهرشاد بيگم، دختر شاه سلطان حسين صفوى و همسر نادرشاه افشار، به تعمير و تزيين و كاشى‌كارى حرم، اقدام كرد. او كف حرم را با كف‌پوش نفيس، فرش نمود و براى كليه درهاى حرم، پرده‌هاى نفيسى نصب كرد و بالاى ضريح نيز چراغى از طلاى خالص قرار داد.[412]

[408] . دائرةالمعارف الحسينية، تاريخ المراقد، صص 75 و 79.

[409] . مجالى اللطف بأرض الطف، ص 307.

[410] . شهر حسين، صص 314 و 316.

[411] . همان، ص 318.

[412] . همان، ص 318.