گفتنى‌است كه در اين زيارتگاه، مناره‌اى بسيار كهن، از حدود قرن چهارم هجرى، وجود داشته كه متأسفانه حدود سال 1130 ه. ق، به دست يهوديان ويران شد و امروزه، تنها بخش پايينى آن، باقى مانده است و روى آن، اسامى پنج تن آل‌عبا (عليهم السلام)، به چشم مى‌خورد.[298] همچنين اهالى منطقه، مسجد موجود در اين زيارتگاه را همان مسجد نُخَيله مى‌دانند كه به اعتقاد آنان، امام على (ع) با لشكر خود در آنجا، نماز خوانده است. اما پيش‌تر اشاره كرديم كه نخيله در غرب كوفه و احتمالًا در محدوده قبرستان وادى‌السلام بوده است.[299] بنابراين نمى‌تواند اين موضوع، درست باشد.

...

232. مقام ولادت و محل به آتش انداختن حضرت ابراهيم (ع)

براساس اقوال برخى از مورخان و جغرافيدانان مسلمان و به نقل از برخى ائمه (عليهم السلام)، حضرت ابراهيم (ع) در منطقه‌اى به نام «كوثا رَبّا»، اطراف بابل، به دنيا آمده است. ابن‌حوقل، درباره اين منطقه، نوشته است: «برخى گمان مى‌كنند كه از بابِل، بزرگ‌تر بوده است ... و در آنجا تپه‌هاى سوخته فراوانى وجود دارد كه مى‌پندارند محل آتش افروختن نمرود است كه ابراهيم را در آن انداختند».[300]

امروزه اين منطقه، به روستاى «بُرس» شناخته مى‌شود كه حدود پنج كيلومترى جنوب شهر حله واقع شده و از ديرباز تاكنون، از نقاط شيعه‌نشين عراق در محدوده شهر حله، بوده است. مكانى كه در منابع تاريخى و جغرافيايى، به عنوان محل به آتش انداختن حضرت ابراهيم (ع)، از آن ياد شده، تا به امروز نيز باقى مانده است.

اين مكان، شامل بقاياى يك برج باستانى مرتفع، به نام «تل نمرود» است كه اهالى منطقه، آن را ويرانه‌هاى كاخ نمرود مى‌دانند و معتقدند از روى اين نقطه، حضرت ابراهيم (ع) را درون آتش انداخته‌اند و در لهجه بومى عراقى، به «حَرّاگه» شناخته مى‌شود.

[298] . الموسم،« مشهد النبى حزقيال ذو الفكل»، ص 358.

[299] . ر. ك: پژوهش‌نامه علوى،« پژوهشى در مسير امام على( ع) به صفين و محل جنگ صفين»، احمد خامه‌يار، ص 68.

[300] . صورة الارض، ص 219.