امام جواد (ع) به عراق مى‌باشد كه وى نيز به آنجا مهاجرت نموده و در آنجا وفات يافته است. مزارى نيز در كوفه، به او منسوب مى‌باشد.[247]

بنابراين هيچ مدرك معتبرى در دست نيست كه عبدالله بن موسى كه پيرمردى نود ساله بود، به ايران مهاجرت كرده باشد. با اين حال، اقوال متعددى مبنى بر دفن او، در شهرهاى ايران گزارش شده كه هيچ‌كدام منشأ صحيحى ندارد.

227. مزار حسين بن زيد شهيد

حسين، دومين فرزند حضرت زيد شهيد است. او در شام، متولد شد. مادرش، ام ولد بود. تاريخ تولد او، سال 114 يا 115 ه. ق، و مدت عمرش، 76 سال مى‌باشد[248]. كنيه او، ابوعبدالله،[249] لقبش، ذوالدمعه و ذوالعبره (صاحب اشك) است.

هنوز هفت سال از عمرش نگذشته بود كه پدرش، به شهادت رسيد. امام صادق (ع)، او را پرورش داد و تربيت كرد و به او، دانش و حكمت آموخت. او در سايه لطف امام، زندگى كرد و از امام، استفاده‌هاى علمى زيادى كرد.[250] شيخ طوسى در رجال خود، او را از اصحاب امام صادق (ع) برمى‌شمرد.[251]

علت آنكه حسين بن زيد را به ذى‌الدمعه و ذى‌العبره، لقب داده بودند، اين بود كه او بسيار مى‌گريست و بيشتر اوقات، اشك از ديدگان مباركش سرازير بود. در اين‌باره فرزندش، يحيى مى‌گويد كه مادرم به پدرم، حسين بن زيد، عرض كرد: «چقدر گريه‌هاى تو زياد است؟» پدرم در جوابش گفت: «آيا آتش و آن دو تير، برايم خوشحالى و سرورى باقى گذاشته كه جلوى گريه‌هايم را بگيرم». مقصودش از آتش، يادآورى خاطره جانگداز

[247] . مراقد المعارف، ج 2، صص 46 و 47.

[248] . اعيان الشيعه، ج 6، ص 23.

[249] . بحار الانوار، ج 46، ص 158.

[250] . مقاتل الطالبيين، ص 387؛ اعيان الشيعه، ج 6، ص 23.

[251] . رجال الطوسى، ص 168.