2. جعفر بن عقيل‌[306]

از جمله افتخار آفرينان خاندان عقيل بود كه به ميدان نبرد شتافت. وى در ابتدا رجز خواند و چنين گفت:

من جوان ابطحى طالبى و از خاندان بنى‌هاشم و غالب هستم، ما به تحقيق از بزرگان و سادات هستيم و حسين در ميان ما پاكيزه‌ترين پاكان است. آن‌گاه مردانه جنگيد تا به وسيله عروة بن عبدالله خثعمى بشرف شهادت نائل آمد.[307]

و بنابر نقل ابن شهر آشوب در اين نبرد بى‌امان پانزده نفر را كشته تا اينكه به دست بشر بن حوط به شهادت رسيد.[308] برخى ديگر شهادت جعفر بن عقيل را در وقت حمله دسته‌جمعى آل ابى‌طالب مى‌دانند كه در آن حمله جمعى از خاندان ابوطالب از جمله جعفر بن عقيل شركت داشته است.[309]

238. مرقد اسماء بنت عميس‌

اسماء، دختر عميس بن مَعَد بن تَيم خَثعمى، همسر گرامى جعفر طيار و از زنان بزرگوار صدر اسلام است. او در مكه با جعفر بن ابى‌طالب، ازدواج كرد. آن دو، از سابقان در اسلام بودند و به فرمان رسول خدا (ص)، در زمان هجرت دوم به حبشه، در سال پنجم بعثت، رهسپار اين سرزمين شدند[310]. جزئيات زندگى وى و ديگر مسلمانان در حبشه، چندان روشن نيست. سخنان او بيانگر دشوارى‌هايى است كه مهاجران در حبشه با آن، روبه‌رو بودند. او در پاسخ به خليفه دوم كه جايگاه خود را به عنوان مهاجران به مدينه، بالاتر از مهاجران به حبشه مى‌دانست، به سختى‌هاى اين هجرت كه در سرزمينى ناملايم و غريب و ميان دشمنان بودند شمرده بود، اشاره نمود. ضمن آنكه پيامبر (ص)، آنان را

[306] . مادرش ام الثغر دختر عامر عامرى از طايفه بنى‌كلاب مى‌باشد. مقاتل الطالبيين، ص 93.

[307] . حياة الامام الحسين، ج 3، ص 251.

[308] . مناقب آل ابى طالب، ج 4، ص 105.

[309] . مقتل الحسين مقرم، ص 262.

[310] . تاريخ‌الطبرى، ج 11، ص 494؛ سبل‌الهدى، ج 2، ص ~310