مرجع تقليد جمعى از شيعيان عراق گرديد و پس از درگذشت آيت‌الله العظمى بروجردى در سال 1340 ه. ق، مرجعيت شيعيان جهان را به‌عهده گرفت.

آيت‌الله حكيم، خدمات فرهنگى و اجتماعى زيادى براى شيعيان انجام داد و آثار و تأليفاتى نيز از خود به‌جاى گذاشت. سرانجام در 27 ربيع‌الاول سال 1390 ه. ق، در بغداد درگذشت و جنازه‌اش را به كربلا و از آنجا به نجف تشييع كردند و در زاويه مسجد هندى به خاك سپردند.[145] مرقد اين مرجع بزرگ در محله حويش، ابتداى خيابان باب القبله، كنار كتابخانه مسجد هندى قرار دارد.

...

18. مقبره شهيد سيد محمدباقر حكيم‌

او فرزند آيت‌الله العظمى سيد محسن حكيم بود و در روز 20 جمادى‌الاول 1358 ه. ق، در شهر نجف متولد شد. نزد پدرش رشد يافت و علوم دينى را از وى فراگرفت. در سال 1375 ه. ق، به سطوح عالى حوزه راه يافت و نزد برادران بزرگ‌تر خود، سيد يوسف و سيد محمدحسين حكيم و همچنين نزد آيت‌الله العظمى سيد ابوالقاسم خوئى و شهيد سيد محمدباقر صدر به تحصيل پرداخت. ايشان در سن 25 سالگى، از آيت‌الله شيخ مرتضى آل‌ياسين، درجه اجتهاد دريافت كرد.

دولت وقت عراق، بارها به ايشان سوء قصد نمود. وى پس از شهادت سيد محمدباقر صدر در سال 1980 م و چند ماه پيش از آغاز جنگ تحميلى عراق، به ايران مهاجرت كرد و در ايران، مجلس اعلاى انقلاب اسلامى عراق را تأسيس كرد و از سال 1986 م تا پايان عمر به عنوان رئيس اين تشكل فعاليت داشت. او همچنين در تأسيس نيروهاى داوطلب نظامى «سپاه بدر»، نقش مؤثرى داشت.

شهيد حكيم همچنين به تأسيس مؤسسه‌هاى خيريه، از جمله مؤسسه شهيد صدر، مؤسسه‌هاى پزشكى- درمانى و مركز مستند حقوق بشر در عراق اقدام كرد. سرانجام او

[145] . نجف كانون تشيع، صص 162 و 163.