كاشف‌الغطاء بود. پس از فراگيرى مقدمات فقه و اصول در اصفهان، براى تكميل تحصيلات خود به نجف اشرف مهاجرت كرد و نزد علما و فقهاى بزرگى، چون ميرزا حبيب‌الله رشتى، شيخ رازى نجفى و ميرزاى شيرازى درس خواند تا مجتهدى كامل و فقيهى فاضل گرديد. سپس به اصفهان بازگشت و به تدريس و ارشاد پرداخت و در شمار علما و فقهاى معروف آنجا قرار گرفت. در سال 1300 ه. ق، به زهد و تقوا و سير و سلوك مشغول شد و بار ديگر به نجف بازگشت و سرانجام در ظهر روز يكشنبه، اول محرم 1308 ه. ق، در نجف درگذشت و در حجره مقبره جدش صدرالدين عاملى، واقع در صحن حرم امام على (ع) دفن گرديد.[100]

...

ميرزاى شيرازى‌

ميرزا محمدحسن شيرازى، فرزند ميرزا محمود خوشنويس، معروف به «ميرزاى شيرازى»، از علما و مراجع بزرگ تقليد جهان تشيع در سده سيزدهم است. او در نيمه جمادى‌الاول 1230 ه. ق در شيراز متولد شد. مقدمات، حكمت، فلسفه، نجوم و علوم عقلى را در اصفهان فراگرفت. سپس به نجف رفت و در محضر شيخ مرتضى انصارى، به درجه عالى اجتهاد رسيد و مشغول تدريس گرديد. در سال 1293 ه. ق، به سامرا مهاجرت نمود و تدريس را آغاز كرد. در سال 1309 ه. ق كه ناصرالدين‌شاه قاجار، امتياز تنباكو را به دولت انگليس داد، وى به تحريم تنباكو و لغو قرارداد فتوا داد. اين فتوا چنان مؤثر واقع شد كه حتى همسران شاه و درباريان، قليان‌هاى خود را شكستند. اين مجتهد مبارز در شب 24 شعبان 1312 ه. ق به علت بيمارى سل در سامرا، درگذشت. جنازه‌اش را به نجف اشرف بردند و در صحن شريف كنار باب طوسى، به خاك سپردند. آخوند ملا محمدكاظم خراسانى و شيخ محمدباقر اصطهباناتى و ... از شاگردان وى بودند.[101]

...

[100] . نجف كانون تشيع، ص 156.

[101] . همان، ص 170.