اصحاب اين دو امام بزرگوار بوده است.[1241]

از او نيز خالد بن عبدالله واسطى، فضيل بن سليمان نميرى‌[1242]، ابن‌المبارك، ابويوسف‌[1243] القاضى‌[1244]، حسين بن زيد بن امام على بن الحسين السجاد (ع)، حجاج بن ارطاة، روايت نقل نموده‌اند.[1245] اما متأسفانه، هيچ روايتى از او در كتب شيعه و سنى ثبت نشده و جز به نيكى، از او ياد نشده است.[1246]

عبيدالله با وجود آنكه شوهرعمه منصور بود، اما با دسيسه او، در سن 67 سالگى به شهادت رسيد. منصور براى از بين بردن سادات بنى‌هاشم شيوه خاصى داشت كه بر سر راه آنان، حفره‌هاى عميقى ايجاد مى‌كرد و آنها را مى‌پوشاند و بعد از افتادن فرد در چاه، آن را با خاك پر مى‌كرد و به اين وسيله، سادات را زنده به‌گور مى‌كرد و همان‌جا مدفن آنان مى‌شد؛ چنان‌كه ابن‌عنبه مى‌نويسد: «و هو صاحب مقابر النذور ببغداد و قبره مشهور بقبر عبيدالله وكان قد دفن حياً».[1247]

زيارت و نذر عضدالدوله ديلمى‌

ياقوت حموى در كتاب معجم البلدان مى‌نويسد:

قبرى است پشت بغداد كه تا بغداد، به قدر نصف ميل، فاصله دارد. آن قبر را مردم زيارت مى‌كنند و براى روا شدن حوايج خود در آنجا نذر و نياز مى‌نمايند. از قاضى تنوخى بغداد نقل شده است كه گفت: «من در آن موقعى كه عضدالدوله از بغداد، به‌

[1241] . رجال الطوسى، صص 141، 234؛ نقد الرجال، ج 3، ص 186؛ تهذيب التهذيب، ج 7، صص 46 و 47.

[1242] . الجرح و التعديل، ج 5، ص 334.

[1243] . تاريخ الاسلام، حوادث سال 150، ص 216.

[1244] . تهذيب التهذيب، ج 7، ص 46.

[1245] . همان، ص 47.

[1246] . تاريخ الاسلام، حوادث سال 150، ص 216؛ المحدثون من آل ابي‌طالب، ج 2، ص 379.« و ما علمت فيه جرحة، ولا رواية له في الكتب الستة».

[1247] . عمدة الطالب، ص 448؛ الفصول الفخريه، ص 204؛ الدرالمنثور فى انساب المعارف والصدور، ص 489.