بنابراين، از آنجايى كه ابراهيم، خود و پدرش، در مكه سكونت داشته‌اند، نمى‌توان مكان كنونى را مدفن او دانست. شايد يكى از نوادگان او، از نسل ابوالحسن موسى ابن احمد بن ابراهيم بن محمد يمانى، در بغداد سكونت داشته است و در اين مكان، دفن شده باشد.

136. مزار سيد ابوخمره‌

اين زيارتگاه در محله باب الشيخ، در منطقه رصافه و در صدمترى مرقد شيخ عبدالقادر گيلانى، واقع شده است. مرقد ابوخمره، سمت راست آرامگاه شيخ عبدالقادر گيلانى قرار دارد و ساختمان مرتفعى است كه به تكيه ابوخمره، مشهور است.

صاحب مرقد را سيد محمد هندى حرباوى موسوى مى‌دانند كه به كرامات، مشهور و معروف است. براساس شجره‌نامه‌اى كه در سال 1203 ه. ق، پيدا شد، نسب شريفش به شيخ على بن درويش بن سليمان موسوى مى‌رسد. علت شهرت او به هندى، براى آن است كه بيشتر مريدان او، از هند، بنگلادش و پاكستان مى‌باشند.

چنان‌كه از ساليان دور بر سر زبان اهالى منطقه است، بدان سبب او را ابوخمره خواندند، چون او مهمانسرايى داشت و در طول شبانه‌روز، درِ آن به سوى مهمانان باز بود. در يكى از روزها، چهل نفر دسته‌جمعى به مهمانسرا مى‌آيند. شيخ از آنان استقبال مى‌نمايد. سپس براى تهيه غذا، به همسرش مى‌گويد: «آيا چيزى در خانه، براى پذيرايى اين مهمانان است». او جواب مى‌دهد: «جز خمره‌اى از آرد، چيزى نمانده است». شيخ ديد كه آرد براى درست كردن نان به اندازه چهل نفر، كم است. آرد را داخل ظرفى ريخت و سپس به آن، آب اضافه كرد و مدام ياهو مى‌گفت. سپس آن را پخت. همسرش متوجه شد كه به بركت ذكر ياهو و يا الله، آرد و نان زياد شده است. تمام مهمان‌ها از آن، سير شدند و تعجب كردند. پس از نقل اين كرامت، شيخ محمد هندى، به ابوخمره خوانده شد.