ازدواج كرد و ثمره آن، چند فرزند شد كه يكى از آنها، سيد احمد رفاعى است. هنگامى كه فتنه و آشوب فرقه‌اى بالا گرفت، به بغداد رفت و در منزل امير مالك بن مسيب در رأس القريه، سكونت اختيار كرد و مورد توجه كمال‌الدين بن زنكى، امير واسط قرار گرفت و پيوسته نزد او محترم بود تا عاقبت در سال 519 ه. ق، وفات يافت. در برخى منابع، نسب وى با دوازده واسطه و در پاره‌اى ديگر از منابع، با چهارده واسطه، به امام هفتم مى‌رسد كه پيش از اين، در كتيبه اتاق مرقد، بدان اشاره شد.[1174]

135. مزار سيد ابراهيم يمانى‌

اين زيارتگاه، در خيابان شيخ عمر بغداد، واقع شده و مشهور چنين است كه خفته در آن، سيد ابراهيم بن محمد يمانى بن عبيدالله بن امام كاظم (ع) مى‌باشد.[1175] ابراهيم، مكنا به ابومحمد[1176] است كه بنابه گفته فخر رازى، در مكه سكونت داشته و ملقب به اكبر بود.[1177] از او، سه فرزند به يادگار ماند: ابوجعفر محمد (اكبر، معروف به حمارالدار)، احمد شعرانى، كشته شده به دست قرامطه در مسير مكه‌[1178] و ابوعبدالله حسين كه در شهر رى، به شهادت رسيد و داراى دخترى بود.[1179] تنها برخى از نوادگان ابراهيم يمانى، در بغداد و بصره سكونت داشته‌اند كه يكى از آنان، بنى بوفكى در باب شعير در جانب غرب خان بغداد كه معروف به خان خديجه و منسوب به خديجه، دختر ابوالحسن موسى بن احمد بن ابراهيم بن محمد يمانى، بوده است.[1180]

[1174] . طبقات الاولياء، ص 93؛ العبر، ج 3، ص 75؛ طبقات الشافعية الكبرى، ج 2، صص 88 و 89؛ ريحانة الادب، ج 4، ص 186؛ العقد اللامع، صص 400 و 401.

[1175] . دليل العتبات و المراقد فى العراق، ص 103.

[1176] . تهذيب الانساب، ص 157.

[1177] . الشجرة المباركه، ص 105؛ الفخرى، ص 17. محمد يمانى، پدر ابراهيم نيز در مكه سكونت داشت.

[1178] . الفخرى، ص 17؛ الشجرة المباركه، ص 105؛ التذكره، ص 137.

[1179] . المجدى، صص 307 و 308.

[1180] . همان، ص 308.