همين طلاهاى ديوارها و سقف را جدا ساختند و شمعدانى‌ها، سجاده و آويزهاى ارزشمند و قيمتى را برداشتند و درهاى منبت‌كارى شده و خلاصه هر وسيله‌اى از اين قبيل را جمع‌آورى نمودند و به بيرون حرم، انتقال دادند.

مستر لونكريك، در ادامه، از كشته شدن بسيارى از اهالى بى‌گناه كربلا، سخن گفته و نوشته است:[414]

افزون بر اين كارها، حدود پنجاه نفر را نزديك ضريح و پانصد نفر را نيز بيرون حرم در صحن، به قتل رساندند. اين مهاجمان وحشى در شهر هم، دست به فساد و تخريب زدند و به هر كسى رسيدند، او را بى‌رحمانه كشتند. همچنين به هر خانه‌اى دستبرد زدند و به پير و كودك رحم نكردند و حرمت هيچ زن و مردى را نگاه نداشتند. از همين روى، هيچ جنبنده‌اى از كشتار وحشيانه يا اسارتشان، در امان نماند. بعضى، شمار كشته‌شدگان را هزار نفر و برخى ديگر، پنج برابر آن (پنج هزار نفر) برآورد كرده‌اند.

روند بازسازى و توسعه آستان از دوره قاجار تا زمان حاضر

پس از روى كارآمدن قاجار، آقا محمدشاه قاجار دستور داد تا گنبد حرم امام حسين (ع) بازسازى و سپس به‌طور كامل، طلاكارى شود. برخى تاريخ اين كار را 1206 ه. ق و برخى نيز 1207 ه. ق، بيان كرده‌اند.[415] اما در كتاب «تاريخ محمدى» كه تأليف آن در سال 1211 ه. ق پايان يافته است، سال 1205 ه. ق ذكر شده و ماده تاريخ آن از قول سليمان صباحى كاشانى، چنين آمده است: «در گنبد حسين على زيب جست زر». اما عددى كه از اين مصرع به دست مى‌آيد، 1207 است‌[416] كه شايد تاريخ پايان طلاكارى گنبد باشد.

در سال 1220 ه. ق، محمدعلى ميرزاى قاجار (م 1237 ه. ق) اموال فراوانى را

[414] . تاريخ كربلا و حائر حسينى، صص 310 و 311.

[415] . شهر حسين، ص 345.

[416] . آينه پژوهش،« لغزش‌ها در تاريخ بارگاه سيدالشهداء( ع)»، ص 12.