به حدود و اجراى قانون كارى نداشتند؟ خلفاى بعد از رسول اكرم (ص) بنايشان بر اين بود كه مسائل را دست مردم بدهند و بگويند با شما كارى نداريم؟ يا بعكس، حدود معين كرده بودند و شلاق مى‌زدند و رجم مى‌كردند، حبس ابد مى‌كردند، نفى بلد مى‌كردند؟ به فصل «حدود» و «ديات» اسلام رجوع كنيد، مى‌بينيد همه اينها از اسلام است، و اسلام براى اين امور آمده است. اسلام آمده تا به جامعه نظم بدهد، امامتْ اعتبارى و حكومت براى تنظيم امور جامعه است.

ما مكلف هستيم كه اسلام را حفظ كنيم. اين تكليف از واجبات مهم است؛ حتى از نماز و روزه واجبتر است. همين تكليف است كه ايجاب مى‌كند خونها در انجام آن ريخته شود. از خون امام حسين (ع) كه بالاتر نبود، براى اسلام ريخته شد.

و اين روى همان ارزشى است كه اسلام دارد. ما بايد اين معنا را بفهميم، و به ديگران هم تعليم بدهيم. شما در صورتى خلفاى اسلام هستيد كه اسلام را به مردم بياموزيد. و نگوييد بگذار تا امام زمان (ع) بيايد. شما نماز را هيچ وقت مى‌گذاريد تا وقتى امام زمان (ع) آمد بخوانيد؟ حفظ اسلام واجبتر از نماز است. منطق حاكمِ خمين را نداشته باشيد كه مى‌گفت: بايد معاصى را رواج داد تا امام زمان (ع) بيايد! اگر معصيت رواج پيدا نكند، حضرت ظهور نمى‌كند! اينجا ننشينيد فقط مباحثه كنيد؛ بلكه در ساير احكام اسلام مطالعه كنيد؛ حقايق را نشر دهيد؛ جزوه بنويسيد و منتشر كنيد. البته مؤثر خواهد بود. من تجربه كرده‌ام كه تأثير دارد.

[روايت سوم‌]

عليّ عن أبيه، عن النَّوفَلي، عن السكوني، عن أبي عبد اللَّه، عَلَيْهِ السَّلام، قال قال رَسُولُ اللَّهِ (ص) الفُقَهاءُ أُمَناءُ الرُّسُلِ ما لَمْ يَدْخُلُوا في الدُّنيا. قِيلَ يا رَسول اللَّه وَ ما دُخولهم فى الدُّنيا؟ قالَ: اتِّباعُ السُّلْطَانِ. فَإذا فَعَلُوا ذلِكَ، فَاحذَرُوهُمْ عَلى ديِنِكُمْ. [1] رسول اكرم (ص) مى‌فرمايد: «فقها امين و مورد اعتماد پيامبرانند تا هنگامى كه وارد (مطامع و

[1] اصول كافى، ج 1، ص 58، «كتاب فضل العلم»، «باب المستأكل بعلمه و المباهي به»، حديث 5. از جمله رواياتى است كه مرحوم نراقى ذكر كرده؛ و مرحوم نورى در كتاب مستدرك الوسائل ابواب «ما يكتسب به»، (باب 38، روايت 8) از كتاب نوادر راوندى به سند صحيح از امام هفتم (ع) آورده و نيز در ابواب صفاتى قاضى (باب 11، حديث 5)، از كتاب دعائم الاسلام از امام ششم (ع) نقل كرده است. در كتاب كافى (ج 1، ص 39) چنين روايت شده: «عن ابى عبد اللَّه، عليه السلام، قال: العُلماء أُمَناءُ و الأتقياءُ حُصونٌ، و الأَنبياءُ سادَةٌ» دانشمندان اعتماد كرده شدگانند، و پارسيان مرزبانانند و پيامبران مهتران‌اند.»