تصفيه حوزه‌ها

حوزه‌هاى روحانيت محل تدريس و تعليم و تبليغ و رهبرى مسلمانان است. جاى فقهاى عادل و فضلا و مدرسين و طلاب است. جاى آنهاست كه امانت دار و جانشين پيغمبران هستند. محل امانت دارى است و بديهى است كه امانت الهى را نمى‌توان به دست هر كس داد. آن آدمى كه مى‌خواهد چنين منصب مهمى را به عهده بگيرد و ولى امر مسلمين و نائب امير المؤمنين باشد و در اعراض، اموال و نفوس مردم، مغانم، حدود و امثال آن دخالت كند بايد منزه بوده دنيا طلب نباشد آن كسى كه براى دنيا دست و پا مى‌كند هر چند در امر مباح باشد امين اللَّه نيست و نمى‌توان به او اطمينان كرد. آن فقيهى كه وارد دستگاه ظلمه مى‌گردد و از حاشيه نشينان دربارها مى‌شود و از اوامرشان اطاعت مى‌كند امين نيست و نمى‌تواند امانت دار الهى باشد خدا مى‌داند كه از صدر اسلام تا كنون از اين علماء سوء چه مصيبتهايى بر اسلام وارد شده است؟،. ابو حريره. [1] يكى از فقها است ليكن خدا مى‌داند كه به نفع معاويه و امثال او چقدر احكام جعل كرد و چه مصيبتهايى بر اسلام وارد ساخت. قضيه ورود علماء در دستگاه ظلمه و سلاطين غير از ورود افراد عادى است. يك آدم عادى اگر وارد دستگاه شود فاسق است و بيش از اين چيزى بر آن مترتب نيست. ليكن يك فقيه، يك قاضى مثل. ابو حريره. و شريح قاضى. وقتى كه در دستگاه ظلمه وارد شوند دستگاه را عظمت مى‌دهند، اسلام را لكه دار مى‌كنند. يك نفر فقيه اگر وارد دستگاه ظلمه شد مثل اين است كه يك امت وارد شده باشد نه اين كه يك نفر آدم عادى‌

[1] ابو هريره (57 يا 58 ه. ق.) صحابى در سال هفتم هجرى اسلام آورد. هر چند بيش از سه سال از مصاحبت پيامبر برخوردار نبود، بيش از هر صحابى ديگر از آن حضرت حديث نقل كرد. تا آنجا كه در عصر خلفا بارها بزرگان صحابه به او اعتراض كردند. در روزگار عمر ولايت بحرين داشت، سپس معزول گشت و به كيفر بردن اموال بيت المال به پرداخت ده هزار درهم غرامت محكوم گرديد. در زمان خلافت عثمان براى تقريب به وى احاديثى در فضيلت وى جعل كرد. در دوره خلافت امير المؤمنين سكوت ظاهرى از خيرخواهى جهت دستگاه معاويه دريغ ننمود. گويند در هنگامه جنگ صفين از پيكار كناره گرفت و روزى را در خيمه‌گاه حضرت امير و روز ديگر را در ميان لشكريان معاويه مى‌گذراند. و گويند در نماز به حضرت اقتدا مى‌نمود در طعام سفره معاويه را رجحان مى‌نهاد و مى‌گفت: غذاى معاويه چربتر و نماز با على (ع) افضل است. بسيارى از احاديث وى را دانشمندان اسلامى، چه شيعه و چه سنى، مردود شناخته‌اند. ابو هريره. علامه شرف الدين؛ ابو هريره شيخ المضيره، محمد ابو زهره؛ شرح نهج البلاغه، ابى ابى الحديد ج 4، ص 63- 69 و 78 و دائرة المعارف اسلاميه، ابن ابى الحديد، ج 1، ص 418- 419.