احكام وديعه (امانت)

وديعه آن است كه انسان مال خود را براى حفظ و نگهدارى نزد ديگرى بگذارد، صاحب مال را «مودع» و كسى كه مال نزد او امانت است «مستودع» و مال را هم «وديعه» گويند.

مسأله 1 وديعه از عقود و محتاج به ايجاب و قبول است و آن هر لفظى است كه مفيد معنى وديعه باشد.

مسأله 2 در وديعه احتياج به لفظ عربى نيست، بلكه هر لفظى كه معنى آن را افاده كند كافى است، بلكه وديعه معاطات نيز صحيح است، مثل اين كه كسى مالى را به قصد نگهدارى كردن به ديگرى بدهد و او هم به قصد نگهدارى آن مال را بگيرد.

مسأله 3 قبول وديعه براى كسى جايز است كه قدرت محافظت آن را داشته باشد و كسى كه قدرت محافظت مال را ندارد نمى‌تواند وديعه را قبول نمايد بنا بر احتياط واجب، مگر در صورتى كه مودع در نگهدارى آن عاجزتر از او باشد و كس ديگرى براى وديعه گذاشتن پيش او نباشد، كه در اين صورت بعيد نيست جواز.

مسأله 4 مالك، مالى را كه وديعه گذاشته هر وقت بخواهد مى‌تواند مال خود را بگيرد و مستودع نيز مى‌تواند هر وقت بخواهد آن را به صاحبش پس بدهد.