مسأله 1983- اگر در شهر كسى كه مى‌خواهد زكات بدهد مستحقى نباشد و نتواند زكات را به مصرف ديگرى هم كه براى آن معيّن شده برساند، چنانچه اميد نداشته باشد كه بعداً مستحق پيدا كند بايد زكات را به شهر ديگر ببرد و به مصرف زكات برساند، و مى‌تواند مخارج بردن به آن شهر را از زكات بردارد [1] و اگر زكات تلف شود ضامن نيست.

مسأله 1984- اگر در شهر خودش مستحق پيدا شود، مى‌تواند زكات را به شهر ديگر ببرد. ولى مخارج بردن به آن شهر را بايد از خودش بدهد و اگر زكات تلف شود ضامن است، مگر آن كه با اجازه حاكم شرع برده باشد.

مسأله 1985- اجرت وزن كردن و پيمانه نمودن گندم و جو و كشمش و خرمايى را كه براى زكات مى‌دهد با خود او است.

مسأله 1986- كسى كه 2 مثقال و 15 نخود نقره يا بيشتر از بابت زكات بدهكار است، بنابر احتياط واجب‌ [2] بايد كمتر از 2 مثقال و 15 نخود نقره به يك فقير ندهد و نيز اگر غير نقره چيز ديگرى مثل گندم و جو بدهكار باشد و قيمت آن به 2 مثقال و 15 نخود نقره برسد بنابر احتياط واجب بايد به يك فقير كمتر از آن ندهد.

مسأله 1987- مكروه است انسان از مستحق درخواست كند كه زكاتى را كه از او گرفته به او بفروشد، ولى اگر مستحق بخواهد چيزى را كه گرفته بفروشد بعد از آن كه به قيمت رساند، كسى كه زكات را به او داده در خريدن آن بر ديگران مقدم است.

مسأله 1988- اگر شك كند زكاتى را كه بر او واجب بوده داده يا نه، بايد زكات را بدهد، هرچند شك او براى زكات سال‌هاى پيش باشد.

مسأله 1989- فقير نمى‌تواند زكات را به كمتر از مقدار آن صلح كند يا چيزى را گران‌تر

[1] ظاهراً به عهده خود او است.

[2] اين احتياط و احتياط بعد واجب نيستند.