احكام رَهن‌

مسأله 2300- رهن آن است كه بدهكار مقدارى از مال خود را نزد طلبكار بگذارد كه اگر طلب او را ندهد طلبش را از آن مال به دست آورد.

مسأله 2301- در رهن لازم نيست صيغه بخوانند و همين قدر كه بدهكار مال خود را به قصد گرو، به طلبكار بدهد و طلبكار هم به همين قصد بگيرد رهن صحيح است.

مسأله 2302- گرو دهنده و كسى كه مال را گرو مى‌گيرد بايد مكلّف و عاقل باشند و كسى آنها را مجبور نكرده باشد، و نيز گرو دهنده در حال بالغ شدن بايد سفيه نباشد يعنى مال خود را در كارهاى بيهوده مصرف نكند، بلكه اگر بواسطه ورشكستگى يا براى آن كه بعد از بالغ شدن سفيه شده حاكم شرع او را از تصرّف در اموالش جلوگيرى كرده باشد نمى‌تواند مال خود را گرو بگذارد.

مسأله 2303- انسان مالى را مى‌تواند گرو بگذارد كه شرعاً بتواند در آن تصرف كند. و اگر مال كس ديگر را گرو بگذارد، در صورتى صحيح است كه صاحب مال بگويد به گرو گذاشتن راضى هستم.

مسأله 2304- چيزى را كه گرو مى‌گذارند، بايد خريد و فروش آن صحيح باشد، پس اگر شراب و مانند آن را گرو بگذارند، درست نيست.

مسأله 2305- استفاده چيزى را كه گرو مى‌گذارند، مال كسى است كه آن را گرو گذاشته.

مسأله 2306- طلبكار و بدهكار نمى‌توانند مالى را كه گرو گذاشته شده، بدون‌