مسأله 1948- انسان نمى‌تواند مخارج كسانى را كه مثل اولاد، خرجشان بر او واجب است از زكات بدهد، ولى ديگران مى‌توانند به آنان زكات بدهند.

مسأله 1949- اگر انسان زكات به پسرش بدهد كه خرج زن و نوكر و كلفت خود نمايد اشكال ندارد.

مسأله 1950- اگر پسر به كتابهاى علمى دينى احتياج داشته باشد پدر مى‌تواند براى خريدن آنها به او زكات بدهد.

مسأله 1951- پدر مى‌تواند به پسرش زكات بدهد كه براى خود زن بگيرد پسر هم مى‌تواند براى آنكه پدرش زن بگيرد زكات خود را به او بدهد.

مسأله 1952- به زنى كه شوهرش مخارج او را مى‌دهد، يا خرجى نمى‌دهد، ولى زن او را به دادن خرجى مجبور كند، نمى‌شود زكات داد.

مسأله 1953- زنى كه صيغه شده اگر فقير باشد، شوهرش و ديگران مى‌توانند به او زكات بدهند. ولى اگر شوهرش در ضمن عقد شرط كند كه مخارج او را بدهد، يا به جهت ديگرى دادن مخارجش بر او واجب باشد، در صورتى كه بتواند مخارج آن زن را بدهد يا زن بتواند او را مجبور كند، نمى‌شود به آن زن زكات داد.

مسأله 1954- زن مى‌تواند به شوهر فقير خود زكات بدهد، اگرچه شوهر زكات را صرف مخارج خود آن زن نمايد.

مسأله 1955- سيّد نمى‌تواند از غير سيّد زكات بگيرد، ولى اگر خمس و ساير وجوهات كفايت مخارج او را نكند و از گرفتن زكات ناچار باشد، مى‌تواند از غير سيد زكات بگيرد. ولى احتياط واجب آن است كه اگر ممكن باشد فقط به مقدارى كه براى مخارج روزانه‌اش ناچار است بگيرد.

مسأله 1956- به كسى كه معلوم نيست سيّد است يا نه، مى‌شود زكات داد.

نيّت زكات‌

مسأله 1957- انسان بايد زكات را به قصد قربت يعنى براى انجام فرمان خداوند عالم بدهد و در نيت معين كند كه آنچه را مى‌دهد زكات مال است، يا زكات فطره.

ولى اگر مثلًا زكات گندم و جو بر او واجب باشد، لازم نيست معين كند چيزى را كه مى‌دهد زكات گندم است يا زكات جو.