بريزند كه جارى شود و چنانچه آبى كه روى آن ريخته‌اند از سوراخى بيرون رود همه زمين پاك مى‌شود، و اگر بيرون نرود جايى كه آبها جمع مى‌شود نجس مى‌ماند. و براى پاك شدن آن جا بايد گودالى بكنند كه آب در آن جمع شود، بعد آب را بيرون بياورند و گودال را با خاك پاك پر كنند.

مسأله 181- اگر ظاهر نمكِ سنگ و مانند آن نجس شود، با آب كمتر از كر هم پاك مى‌شود.

مسأله 182- اگر شكر آب شده نجس را قند بسازند و در آب كر يا جارى بگذارند پاك نمى‌شود.

2- زمين‌

مسأله 183- زمين با سه شرط، كف پا و ته كفش نجس را پاك مى‌كند. اول: آن كه زمين پاك باشد. دوم: آن كه خشك باشد. سوم: آن كه اگر عين نجس مثل خون و بول، يا متنجس مثل گِلى كه نجس شده در كف پا و ته كفش باشد بواسطه راه رفتن يا ماليدن پا به زمين برطرف شود. و نيز زمين بايد خاك يا سنگ يا آجرفرش و مانند اينها باشد و با راه رفتن روى فرش و حصير و سبزه، كف پا و ته كفشِ نجس، پاك نمى‌شود، و اگر به واسطه غير راه رفتن نجس شده باشد پاك شدنش بواسطه راه رفتن اشكال دارد.

مسأله 184- پاك شدن كف پا و ته كفشِ نجس، بواسطه راه رفتن روى آسفالت و روى زمينى كه با چوب فرش شده محل اشكال است. بلكه پاك نشدن اقوى است.

مسأله 185- براى پاك شدن كف پا و ته كفش، بهتر است پانزده قدم يا بيشتر راه بروند، اگر چه به كمتر از پانزده قدم يا ماليدن پا به زمين نجاست برطرف شود.

مسأله 186- لازم نيست كف پا و ته كفشِ نجس، تر باشد بلكه اگر خشك هم باشد به راه رفتن پاك مى‌شود.

مسأله 187- بعد از آن كه كف پا يا ته كفشِ نجس، به راه رفتن پاك شد مقدارى از اطراف آن هم كه معمولًا به گِل آلوده مى‌شود اگر زمين يا خاك به آن اطراف برسد پاك مى‌گردد.