قبرش را كنده و او را در لحدش به پشت بخوابانند و پس از پوشاندن عورت او با خشت يا سنگ يا خاك بر او نماز خوانده شود، و سپس بعد از نماز او را به حالتى كه واجب است در قبرش مى‌خوابانند و دفن مى‌نمايند.

مسأله 1- طهارت از حدث و خبث و ساير شرايط نمازى كه داراى ركوع و سجود است، در نماز ميّت شرط نيست. و (همچنين) ترك چيزهايى كه مانع نماز مى‌باشند در نماز ميّت شرط نيست، مگر مثل قهقهه و سخن گفتن كه احتياط (واجب) در ترك آن‌ها است، بلكه احتياط (مستحب) آن است كه تمام شرايط نماز در نماز ميّت مراعات شود.

مسأله 2- در صورتى كه رو به قبله بودن اصلًا ممكن نباشد، رو به قبله بودن ساقط است. و اگر قبله مشتبه باشد و دانستن آن ممكن نباشد و اماراتى (علاماتى) كه در صورت ندانستن قبله بايد به آن‌ها رجوع شود نيز نباشد، در صورت امكان بايد به گمان عمل شود و در غير اين صورت بايد به چهار طرف نماز خوانده شود.

مسأله 3- اگر نتواند ايستاده بر ميّت نماز بخواند و شخص ديگرى هم كه بتواند ايستاده نماز بخواند وجود نداشته باشد، بايد نشسته بر او نماز بخواند، ولى با بودن كسى كه قادر بر آن است خواندن نماز بر او واجب عينى است و بنابر اظهر، نماز عاجز (از ايستادن) از او كفايت نمى‌كند، اما در صورتى كه شخص قادر معصيت كرده و وظيفه‌اش را انجام ندهد، بايد عاجز (از ايستادن) طبق وظيفه‌اش عمل نمايد. و اگر شخص قادرى نباشد و عاجز نماز ميّت را نشسته بخواند سپس قبل از آن‌كه دفن شود شخص قادرى پيدا شود، بنابر احتياط (مستحب) بايد شخص قادر نماز را دوباره بخواند؛ هرچند كه كفايت نماز اول خالى از وجه نيست. اما اگر عاجز به اعتقاد آن‌كه شخص قادرى نيست نماز ميّت را بخواند سپس معلوم شود چنين شخصى از اول وجود داشته و اعتقادش اشتباه بوده است، بنابر اقوى نماز عاجز كافى نيست.

مسأله 4- اگر كسى در اثناى نماز ميّت به امام ملحق شود، مى‌تواند اقتدا كند و در تكبير تبعيت از امام مى‌نمايد و تكبير اول خودش را اول نمازش قرار مى‌دهد و به وظيفه خود عمل كرده و شهادتين را مى‌گويد و هنگامى كه امام مثلًا تكبير سوم را گفت بايد با او