به آن‌ها حساب مى‌شود، خوددارى كرد. و اگر كسى كه ميّت را غسل داده بخواهد او را كفن كند بهتر است قبل از كفن كردن، غسل مسّ ميّت كرده و وضو بگيرد و اگر كفن‌كننده غير از غسل دهنده است بهتر است طهارت از حدث اكبر و اصغر داشته باشد.

حنوط ميّت‌

بنابر قول اصح، حنوط كردن ميّت واجب است، كوچك باشد يا بزرگ، مرد باشد يا زن، و حنوط كردن كسى كه در حال احرام بميرد، چنانكه گذشت، جايز نيست. و بايد بعد از غسل يا تيمّم دادن ميّت، او را حنوط كرد، و اقوى آن است كه حنوط قبل و بعد و در اثناى كفن كردن، جايز است؛ اگر چه بهتر است قبل از كفن كردن باشد. و كيفيت حنوط آن است كه بر مواضع هفتگانه سجود (پيشانى، كف دو دست، دو زانو، دو سر دو انگشت بزرگ پاها) كافور ماليده شود. و مستحب بلكه احوط آن است كه سر بينى هم كافور ماليده شود و بعيد نيست كه ماليدن كافور زير دو بغل و گودى زير گلو و مفصل‌ها مستحب باشد و بهتر آن است كه به قصد رجاء انجام يابد. و عطر ديگرى حتى در وقت ضرورت جاى كافور را نمى‌گيرد.

مسأله 1- در حنوط، مقدار مشخصى از كافور واجب نيست، بلكه واجب آن است كه به اندازه‌اى باشد كه ماليدن كافور صدق كند و بهتر و كامل تر آن است كه به مقدار هفت مثقال صيرفى باشد. و پس از آن، حنوط با مقدار چهار مثقال شرعى و سپس مقدار چهار درهم و بعد از آن مقدار يك مثقال شرعى و پس از آن مقدار يك درهم كافور، به ترتيب از فضيلت كمترى برخوردارند. و هرگاه حتى به اندازه‌اى كه ماليدن كافور صدق كند هم، كافور يافت نشد ميّت بدون حنوط دفن مى‌شود.

مسأله 2- مستحب است مقدارى تربت حضرت سيد الشهداء عليه السلام را با كافور حنوط مخلوط كنند، ولى به جاهايى كه بى‌احترامى به آن محسوب مى‌شود مانند سر دو انگشت بزرگ پاها (از كافور مخلوط با تربت) نمالند.