باشد كه بيگانگان بر آن تسلّط سياسى يا غير سياسى كه موجب استعمار آنان يا استعمار بلادشان- و لو از جهات معنوى- پيدا كنند، بر همه مسلمين واجب است كه از چنين روابطى اجتناب كنند و اينگونه روابط حرام مى‌باشد.

مسأله 6- اگر روابط سياسى دول اسلامى با بيگانگان موجب استيلاى آنان بر بلاد مسلمين يا نفوس و اموالشان شود يا موجب اسارت سياسى مسلمين گردد، بر رؤساى دولت‌ها حرام است كه چنين روابط و مناسباتى داشته باشند؛ و پيمان‌هايشان باطل است. و بر مسلمين واجب است آن‌ها را ارشاد كنند و آنان را و لو با مقاومت منفى، به ترك اينگونه روابط ملزم نمايند.

مسأله 7- اگر ترس آن باشد كه بيگانگان به يكى از دول اسلامى هجوم برند، بر تمام دول اسلامى واجب است به هر وسيله ممكن از آن دفاع كنند، چنان كه بر ساير مسلمين (نيز) واجب است.

مسأله 8- اگر يكى از دول اسلامى، پيمانى بست كه با مصلحت اسلام و مسلمين مخالف است، بر ساير دول (اسلامى) واجب است كه با وسايل سياسى يا اقتصادى، مانند قطع رابطه سياسى و بازرگانى با آن دولت كوشش كنند تا آن پيمان را به هم بزنند. و بر ساير مسلمين واجب است كه با هرگونه مقاومت منفى كه در امكانشان است در اين كار اهتمام بورزند. و چنين معاملاتى در شرع مقدس اسلام حرام و باطل مى‌باشد.

مسأله 9- اگر بعضى از رؤساى دول اسلامى يا بعضى از نمايندگان دو مجلس موجب نفوذ سياسى يا اقتصادى بيگانگان بر مملكت اسلامى گردند، به طورى كه از اين نفوذ بر اساس اسلام يا بر استقلال مملكت و لو در آينده ترس باشد، (اين رئيس مملكت يا نماينده) خائن است و فرضاً هم كه متصدى شدن آن مقام برايش حقّ باشد از مقامش- هر مقامى باشد- منعزل مى‌گردد. و بر امت اسلامى است كه و لو با مقاومت منفى مانند ترك معاشرت و ترك معامله با او و روگردان شدن از او به هر وجهى كه ممكن است او را مجازات نمايند و در اخراج او از تمام شئون سياسى و محروم نمودن او از حقوق اجتماعى، اهتمام ورزند.