وقتى باشد كه مشغول آوردن بعضى از اعمال متأخر است.

مسأله 15- اگر چيزى را كه موجب كفّاره است انجام دهد و شك كند كه آيا بعد از تلبيه بوده است كه كفّاره بر او واجب باشد يا قبل از تلبيه بوده است، كفّاره بر او واجب نيست و بين اينكه تاريخ هر دو يا يكى از آن‌ها مجهول باشد فرقى نيست.

سوم از واجبات: پوشيدن دو جامه است‌

بعد از آن‌كه از آنچه كه پوشيدنش بر محرم حرام است برهنه شود، كه يكى از آن‌ها را لنگ و ديگرى را رداء قرار مى‌دهد (كه به دوش مى‌اندازد). و اقوى آن است كه پوشيدن آن‌ها در تحقق احرام شرط نيست، بلكه پوشيدن آن‌ها واجب تعبدى است. و ظاهر اين است كه در پوشيدن آن‌ها ترتيب خاصى معتبر نيست؛ پس جايز است يكى از آن‌ها را به صورت لنگ به هر ترتيبى كه مى‌خواهد ببندد و ديگرى را رداء نمايد يا يك دوش خود را بپوشاند و ديگرى را برهنه نگاهدارد و يا غير از اين‌ها از كيفيت‌هاى ديگر (آن‌ها را بپوشد). ليكن احتياط (مستحب) آن است كه آن‌ها را به ترتيب متعارف بپوشد، و همچنين احتياط (مستحب) آن است كه آن‌ها را و لو اينكه قسمتى از آن‌ها را با قسمتى ديگر گره نزند، و همچنين با سوزن و مانند آن آن‌ها را به هم وصل نكند، ليكن اقوى آن است همه اين‌ها مادامى‌كه از عنوان لنگ و رداء بيرون نشوند جايز است. البته نبايد احتياط ترك شود كه لنگ را به گردن گره نزند. و در آن‌ها آنچه بدان لنگ و رداء گفته شود كفايت مى‌كند اگر چه بهتر، بلكه احوط آن است كه لنگ، چيزى باشد كه ناف و زانو را بپوشاند، و رداء چيزى كه هر دو دوش را بپوشاند.

مسأله 16- احتياط (واجب) آن است كه به جامه بلندى كه قسمتى از آن را لنگ و بقيه را رداء قرار مى‌دهد اكتفا ننمايد، مگر اينكه در حال ضرورت باشد و اگر در اثناى عمل، ضرورت برطرف شد بايد دو جامه بپوشد. و همچنين احتياط (واجب) آن است كه پوشيدن آن‌ها قبل از نيّت كردن و لبيك گفتن باشد، پس اگر نيّت و لبيك را بر پوشيدن مقدم داشت بايد آن‌ها را بعد از پوشيدن اعاده نمايد. و احتياط (واجب) آن است كه در پوشيدن لباس‌ها نيّت و قصد تقرّب شود و اما در برهنه شدن از لباس، نيّت معتبر نيست اگر چه احوط و اولى اين است كه با نيّت باشد.