مسأله 12- اجرت كسى كه كيل و وزن مى‌كند و اجرت كيل و مانند آن بر مالك است.

مسأله 13- كسى كه در ذمّه او يا در تركه‌اش زكات است و مرگ او فرارسد، بر او واجب است وصيت كند كه زكات را از تركه‌اش بپردازند؛ و همچنين است ساير حقوق واجب. و اگر ورثه مستحقّ زكات باشند وصى مى‌تواند زكات را از مال ميّت به ورثه بدهد؛ و همچنين اگر وصى مستحقّ زكات باشد مى‌تواند زكات ميّت را براى خودش بردارد اگر قرينه‌اى بر انصراف وصيت از او و پرداختن به ديگران نباشد، و اگر مى‌خواهد به ورثه بدهد مستحب است مقدارى از آن را به غير ورثه بدهد.

مسأله 14- براى مالك كراهت دارد كه از فقير بخواهد آنچه را به عنوان صدقه و لو صدقه مستحبى به او داده به ملك او درآورد؛ خواه مجّانى به ملكش درآورد و خواه در مقابل عوض. و اگر فقير- پس از آن‌كه نزد هر كسى كه مايل بود قيمت‌گذارى كرد- بخواهد آن را بفروشد، مالك به خريد آن از ديگران سزاوارتر است؛ ولى برطرف شدن كراهت معلوم نيست. البته اگر صدقه جزئى از يك حيوان باشد كه فقير نتواند از آن بهره‌اى ببرد و غير از مالك كس ديگرى آن را نخرد و يا آن‌كه با خريد ديگرى بر مالك زيان وارد شود، مالك مى‌تواند- بدون كراهت- آن را بخرد.

مسأله 15- اگر شخصى زكات خود را به كسى بدهد كه آن را در مورد فقرا به مصرف رساند يا خمس مال خود را بدهد كه در مورد سادات مصرف كند و مورد مخصوصى را معيّن نكند و خود آن شخص كه مال را گرفته مورد مصرف (زكات يا خمس) باشد، و عبارت مالك از او منصرف نباشد، مى‌تواند به اندازه يكى از آنان (فقرا يا سادات) و نه بيشتر براى خود بردارد، و نيز مى‌تواند آن را خرج عيالات خود كند، مخصوصاً اگر مالك بگويد اين‌ها براى فقرا و يا براى سادات است يا (بگويد) اين مال، مصرفش فقرا يا سادات است؛ اگر چه احتياط (مستحب) آن است كه براى خود برندارد مگر با اذن صريح مالك. و همچنين است حكم، اگر مال ديگرى به او داده شود كه در طايفه خاصى مصرف كند و خود او داراى همان صفت و خصوصيت باشد.

مقصد دوم: در زكات بدن‌