و اگر نهى كند، احتياط نبايد ترك شود، اگر چه باعث اذيّت پدر هم نباشد و همچنين است منع مادر. و بنابر احتياط (واجب) اين حكم درباره فرزند هرچند پايين برود (نوه و نبيره) و پدر هرچند بالا برود (جد، جد پدر) جريان دارد، بلكه بهتر است اذن مادر نيز مراعات شود. و كسى كه روزه او را براى خواندن دعاهاى عرفه و اشتغال به آن ضعيف و بى‌حال مى‌گرداند بهتر است روز عرفه را روزه نگيرد و همچنين اگر احتمال بدهد كه آن روز عيد باشد، بهتر است روزه نگيرد، اما مكروه بودن- حتى به معناى مصطلح آن در عبادات- نسبت به روزه اين دو (روز عرفه، با ضعف از دعا يا احتمال عيد) ظاهراً ثابت نباشد.

روزه‌هاى حرام‌

(روزه‌هاى حرام عبارت است از:) روزه دو عيد (فطر و قربان) و روزه روز سى‌ام شعبان (روزى كه نمى‌داند از ماه شعبان است يا رمضان) به نيّت اينكه از ماه رمضان باشد و روزه ايام تشريق (يازدهم، دوازدهم و سيزدهم ذى حجه) براى كسى كه در منى‌ باشد چه اشتغال به اعمال حج داشته باشد، يا نداشته باشد و روزه گرفتن براى وفاى به نذر معصيتى كه كرده است و روزه سكوت به اين معنى كه نيّت روزه سكوت و حرف نزدن نمايد، اگر چه در بعضى از روز باشد، ولى اگر بدون نيّت، اگر چه تمام روز را سكوت كند، مانعى ندارد و روزه وصال (متصل)، و بنابر اقوى روزه وصال اعم است از اينكه يك روز و شب را تا سحر، نيّت كرده روزه بگيرد يا دو روز و يك شب را، ولى اگر افطارش را تا سحر يا تا شب بعد بدون نيّت روزه تأخير اندازد مانعى ندارد، اگر چه احتياط (مستحب) ترك آن است، چنان كه احتياط آن است كه زن بدون اذن شوهر روزه مستحبى نگيرد، بلكه در صورتى كه روزه مزاحم حق شوهرش باشد، بلكه اگر شوهر او را از روزه گرفتن نهى كند مطلقا (چه مزاحمت با حق شوهر داشته باشد چه نداشته باشد) نبايد اين احتياط را ترك كند.

اعتكاف‌

اعتكاف عبارت است از ماندن در مسجد به قصد اينكه با آن بندگى خدا نمايد، و لازم نيست نيّت عبادت ديگرى غير از ماندن در مسجد به آن ضميمه شود، اگر چه احوط