مسأله 13- بين اينكه دروغ ساخته خود او باشد يا ديگران فرقى نيست، مثل اينكه مطلب دروغى در بعضى كتاب‌هاى تاريخ يا حديث آمده باشد، و روزه‌دار به عنوان خبر دادن، آن مطلب را نقل كند، ولى اگر به صورت حكايت از كتابى يا نقل قول از شخصى باشد، روزه را باطل نمى‌كند.

هفتم: فرو بردن سر در آب بنابر احتياط (واجب)

اگر چه بدن بيرون آب باشد. و آب مضاف حكم آب مطلق را ندارد. البته احتياط در مثل گلاب ترك نشود، مخصوصاً اگر بوى آن رفته باشد. و ريختن آب روى سر و مانند آن، كه فرو بردن ناميده نشود، اشكال ندارد هرچند آب زياد باشد، بلكه فرو بردن قسمتى از سر اگر چه منافذ سر (مانند دهان، بينى، چشم و گوش) هم در آن قسمت باشد و همچنين فرو بردن تمام سر به ترتيب، يعنى نصف سر را فرو برده، بيرون آورد، آنگاه نصف ديگر آن را فرو برد، اشكال ندارد.

مسأله 14- اگر به خيال اينكه سرش در آب فرو نمى‌رود، خود را در آب بيندازد و اتفاقاً سرش در آب فرو رود، روزه‌اش باطل نمى‌شود، اگر طورى نباشد كه به حسب عادت در آب فرو رود. و اگر به صورتى باشد كه به حسب عادت فرو مى‌رود و با توجه به آن، خود را در آب بيندازد و فرو رود، بنابر احتياط (واجب) در حكم كسى است كه عمداً سر را در آب فرو برده، مگر آن‌كه يقين داشته كه فرو نمى‌رود.

مسأله 15- اگر روزه‌دار غسل ارتماسى كند، در صورتى كه روزه او مستحب يا واجب موسّع باشد، روزه‌اش باطل و غسل او صحيح است، و اگر روزه او واجب معيّن باشد و به اوّلين لحظه تحقق مسماى ارتماس، قصد غسل كرده باشد، روزه و غسل او باطل است، اگر چه در مورد غسل تأمل است، و اگر با درنگ در زير آب يا در حال بيرون آمدن از آن، نيّت غسل كند، در غير ماه رمضان غسلش صحيح است و روزه‌اش باطل، اما در ماه رمضان هم غسل و هم روزه‌اش باطل است، مگر اينكه توبه كند و هنگام بيرون آمدن، نيّت غسل كند، كه در اين صورت غسلش صحيح است.

هشتم: رساندن غبار غليظ به حلق،

بلكه غبار غير غليظ هم بنابر احتياط (مستحب) اگر چه اقوى خلاف آن است، چه رساندن غبار به حلق به خاطر غبار كردن خود او، از راه جارو كشيدن و مانند آن باشد و چه به خاطر غبار كردن شخص ديگر يا هوا باشد ولى او