مسأله 17- ظاهر اين است كه ماه هلالى (كه بيست و نه روز تمام مى‌شود) به سى روز ملحق است اگر مسافر از اول ماه ترديد داشته باشد.

مسأله 18- شرط است كه محل ترديد داشتن (تا سى روز) يكى باشد- مانند محل اقامت- پس اگر محل ترديد متعدد باشد، حكم سفر قطع نمى‌شود.

مسأله 19- مسافرى كه سى روز به طور ترديد در جايى مى‌ماند و بعد از آن وظيفه‌اش تمام خواندن نماز است، اگر بعد از سى روز از آن محل تردّد تا كمتر از مسافت بيرون برود و قصد داشته باشد كه به همان جا برگردد، حكم كسى را دارد كه قصد اقامت داشته (و بيرون رفته است) كه حكم او گذشت.

مسأله 20- اگر مسافرى، مثلًا بيست و نه روز يا كمتر به حالت ترديد در جايى بماند، سپس به جاى ديگرى سفر كند و در آنجا هم به حالت ترديد به همين صورت (كمتر از سى روز) بماند، بايد تا وقتى كه مردّد است و قصد اقامت ده روز نكرده، نماز را شكسته بخواند، مگر اينكه قصد اقامت در جايى بكند، يا سى روز با ترديد (در يك مكان) باقى بماند.

احكام مسافر

پيش از اين معلوم شد كه با محقق شدن شرايط، دو ركعت از هر نماز ظهر و عصر و عشاى مسافر ساقط مى‌شود، همچنان كه نافله‌هاى ظهر و عصر از او ساقط مى‌شود و بقيه نافله‌ها باقى مى‌مانند و احتياط آن است كه نماز وتيره، (نافله عشا) رجاءً خوانده شود.

مسأله 1- اگر مسافر با وجود شرايط قصر، نماز را تمام بخواند، اگر حكم و موضوع را بداند، نمازش باطل است و بايد آن را در وقت و يا در خارج وقت اعاده نمايد. و اگر اصل حكم مسأله و اينكه مسافر بايد قصر بخواند را نداند، اعاده بر او واجب نيست، تا چه رسد به قضاى آن. و اگر اصل حكم را مى‌داند، ولى بعضى از خصوصيات- مثل اينكه سفر چهار فرسخى با قصد برگشتن، موجب قصر مى‌شود، يا كسى كه شغلش سفر است اگر ده روز در شهرش اقامت نمايد، در سفر اول بر او قصر واجب است و مانند اين‌ها- را نداند و