شغلش در آن شهر است به مقدار مسافت باشد و هر روز به آن شهر مى‌رود، ظاهر آن است كه در سفر و در شهرى كه وطنش نيست، نمازش را بايد شكسته بخواند.

مسأله 25- از جمله كسانى كه شغلشان سفر است، چوپانى است كه كارش چراندن است، چه مكان خاصى داشته باشد يا نه. و تاجرى كه دوره‌گردى مى‌كند و از همين قبيل است جهانگردى كه براى خود وطنى انتخاب نكرده و شغلش گردش و سياحت است و ممكن است، جهانگرد جزء صنف ششم باشد و در هر حال بر اينان تمام خواندن واجب است.

هشتم آن‌ها: رسيدن به محل ترخّص است،

پس قبل از حد ترخّص، نبايد شكسته بخواند. و منظور از حد ترخّص، جايى است كه اذان شهر را نشنود يا ديوار و شكل‌هاى آن را- نه شبح آن را- از آنجا نبيند و احتياطى كه نبايد ترك شود آن است كه هر دو (نشنيدن اذان و نديدن ديوار) حاصل شود. و معتبر است كه نشنيدن اذان و نديدن ديوار به خاطر دور شدن از محل باشد نه به خاطر عوارض ديگر.

مسأله 26- همان طور كه در شكسته خواندن نماز، رسيدن به محل ترخّص معتبر است در صورتى كه مسافرت از شهرش باشد، آيا در مسافرت از محلى كه ده روز در آن اقامت داشته و از محلى كه سى روز با ترديد در آن اقامت داشته است نيز، رسيدن به حد ترخّص معتبر است يا نه؟ مورد تأمل است و در هر دو مراعات احتياط ترك نشود.

مسأله 27- همان طور كه رسيدن به حد ترخّص در ابتداى مسافرت از شروط قصر است، همچنين حكم مسافرت در برگشتن از سفر با رسيدن به حد ترخّص از بين مى‌رود، لذا واجب است كه تمام بخواند و احتياط (واجب)، مراعات از بين رفتن هر دو علامت است و احتياط بهتر آن است كه تا وارد شدن به منزل نماز را به تأخير بيندازد و اگر بعد از رسيدن به حد ترخّص نماز مى‌خواند، جمع بين قصر و تمام نمايد. و اما نسبت به محلى كه قصد دارد، ده روز در آنجا بماند، آيا حد ترخّص در آن معتبر است كه با رسيدن به آن حد، حكم سفر از بين برود، يا معتبر نيست، مورد اشكال است و نبايد احتياط ترك شود به اينكه يا نماز را تا خود محل تأخير بيندازد يا بعد از رسيدن به حد ترخّص، جمع بخواند.