مسأله 20- كسى كه از سفر معصيت برگشته چنانچه توبه كرده، يا به جهت امرى كه عارض شده- به طورى كه برگشتن او جزء سفر معصيت حساب نشود- مى‌خواهد برگردد، مانند اينكه علّت برگشتن او هدف مستقلّ ديگرى- نه رجوع به وطنش- باشد، بايد نماز را شكسته بخواند وگرنه بعيد نيست كه تمام خواندن، بر او واجب باشد و احتياط (مستحب) آن است كه جمع بخواند.

مسأله 21- سفر كسى كه براى لهو (و خوش‌گذرانى) به شكار مى‌رود- همان طور كه دنياپرستان چنين مى‌كنند- به سفر معصيت ملحق مى‌شود، ولى اگر براى تهيّه روزى و معاش به شكار برود، بايد شكسته بخواند و همچنين اگر براى تجارت به شكار برود بايد روزه را بشكند و اما نسبت به نماز مورد اشكال است و احتياط (واجب) آن است كه جمع بخواند و اگر سفرش تنها به قصد تفريح باشد، ملحق به سفر معصيت نمى‌شود و موجب تمام خواندن نيست.

ششم آن‌ها: از كسانى كه خانه به دوش هستند نباشد،

مانند بعضى از باديه‌نشين‌هايى كه در بيابان‌ها مى‌گردند و در محلى كه آب و گياه و چراگاه هست مى‌مانند و جاى معيّنى را انتخاب نمى‌كنند (و بعد از چندى به جاى ديگر مى‌روند) و ملوان‌ها و كشتيبان‌هايى كه خانه‌شان در كشتى است، از اين قبيل مى‌باشند، پس بر همه اينان واجب است كه در چنين سفرهاى به خصوص (كه ذكر شد) نماز را تمام بخوانند. البته اگر براى مقصد ديگرى، مانند حج يا زيارت و مانند اين‌ها، مسافرت كنند بايد مثل ديگران نماز را شكسته بخوانند و اگر يكى از اينان، براى انتخاب منزل مخصوصى يا براى پيدا كردن محل آب و گياه، مثلًا به مقدار مسافت (از محل استقرار فعلى) سفر كند، در اينكه قصر بر او واجب است يا تمام، مورد اشكال است و بايد احتياط به جمع خواندن ترك نشود.

هفتم آن‌ها: سفر كردن، پيشه و كار او نباشد،

مثل چهارپادار و نامه‌رسان و رانندگان و مانند اين‌ها و ملوان و كشتيبانى كه خارج از كشتى منزل دارند و كار در كشتى را براى خود حرفه قرار داده‌اند از اين قبيل مى‌باشند. ولى اگر منزلشان خود كشتى باشد، از صنف قبلى هستند. و در هر حال بر همه اين‌ها واجب است در سفرى كه كارشان است، نماز را تمام‌