در نيّت اقامت ده روز (تصميم قطعى نگرفته و) مردّد باشد و يا در عبور از وطنش ترديد داشته باشد، به طورى كه با قصد طى راه مسافت، منافات دارد. و از همين قبيل است، آنجايى كه احتمال پيش آمدن مانع براى ادامه سفر بدهد يا احتمال دهد در بين راه، علّتى كه موجب نيّت ده روز ماندن گردد پيدا شود، يا احتمال عبور از وطن دهد، در صورتى كه اين احتمالات عقلايى باشند، بايد نماز را تمام بخواند، ولى اگر اين احتمالات مورد توجه عقلا نباشد، مثل آن‌كه احتمال بيمار شدن يا غير آن را از چيزهايى كه بر خلاف اصل عقلايى است بدهد، بايد نماز را قصر بخواند.

مسأله 14- اگر موقع شروع سفر، قصد داشته باشد كه قبل از هشت فرسخ، اقامت (ده روزه) نمايد، يا از وطن خود عبور كند، يا مردّد باشد، سپس عدول كند و بنا بگذارد كه هيچ يك از اين دو كار را انجام ندهد (نه از وطنش عبور كند و نه آن‌كه قصد اقامت نمايد) چنانچه باقى‌مانده راه بعد از عدول و لو با برگشت (به نحو تلفيق) به مقدار مسافت باشد، بايد شكسته بخواند وگرنه بايد تمام بخواند.

مسأله 15- اگر قصد اقامت نداشته باشد و مقدارى از مسافت را برود سپس قبل از رسيدن به هشت فرسخ، قصد اقامت كند و پس از آن از اقامت صرف‌نظر نمايد، چنانچه باقى‌مانده راه، بعد از انصراف از اقامت به مقدار مسافت باشد، بدون اشكال بايد شكسته بخواند. همچنين اگر باقى‌مانده به مقدار مسافت نباشد، ولى بين دو تصميم (اقامت و انصراف از آن) چيزى از مسافت را طى نكرده باشد و مجموع هم مسافت باشد، بايد شكسته بخواند، ولى اگر بين دو تصميم مقدارى از راه را طى كرده باشد، آيا راهى را كه قبل از عدول (انصراف از اقامت) طى نموده به راه باقى مانده ضميمه مى‌شود در صورتى كه مجموع هم به اندازه مسافت باشد- با حساب نكردن راهى كه بين دو تصميم طى كرده- يا ضميمه نمى‌شود؟ احتياط (مستحب) آن است كه جمع بخواند، اگر چه بعيد نيست كه وظيفه‌اش قصر خواندن باشد، خصوصاً در صورتى كه بين دو تصميم مقدار كمى راه رفته باشد، همان طور كه نظير آن گذشت.

پنجم آن‌ها: سفر جايز باشد،

بنا بر اين اگر سفر معصيت باشد، نبايد شكسته بخواند؛ چه خود سفر معصيت باشد، مانند فرار از ميدان جنگ و مانند آن، يا هدف از سفر، معصيت‌