مسأله 6- مسافت با علم و با بيّنه (شهادت دو شاهد عادل) ثابت مى‌شود و اگر يك شاهد عادل شهادت بدهد، احتياط (واجب) آن است كه هم قصر بخواند و هم تمام و اگر شك كند كه به اندازه مسافت رسيده يا نه يا گمان رسيدن به آن را داشته باشد، بايد نماز را تمام بخواند و اندازه گرفتن كه موجب حرج است واجب نيست، ولى فحص نمودن به وسيله سؤال كردن و مانند آن بنابر احوط (وجوبى) لازم است. و اگر شخصى عامى در مقدار مسافت شرعى (به نحو شبهه حكميه) شك نمايد و توانايى بر تقليد نداشته باشد، واجب است احتياطاً هم تمام بخواند و هم قصر.

مسأله 7- اگر معتقد شود به مقدار مسافت راه رفته است و نماز را شكسته بخواند، سپس معلوم شود كه مسافت نبوده، واجب است اعاده نمايد و اگر معتقد شود كه مسافت نشده و نماز را تمام بخواند، سپس معلوم شود كه مسافت بوده است، بنابر اقوى واجب است كه در وقت اعاده نمايد و در خارج وقت بنابر احتياط (واجب) بايد قضا كند.

مسأله 8- در مسافت دايره‌اى حركت از نقطه‌اى تا به نقطه مقابل آن (نصف دايره)، رفتن حساب مى‌شود. پس اگر بخواهد مسافت دايره‌اى را طى كند، و لو اينكه كارش قبل از رسيدن به نقطه مقابل (قبل از نصف دايره) باشد، چنانچه تا نقطه مقابل چهار فرسخ باشد، بايد نمازش را قصر بخواند و احتياط (مستحب) آن است كه اگر كارش قبل از رسيدن به نقطه مقابل باشد، جمع بخواند.

دوم آن‌ها: داشتن قصد مسافت از هنگام خروج است،

بنا بر اين اگر قصد كمتر از مسافت را بنمايد و بعد از رسيدن به آن مقصد، قصد مقدار ديگرى را كه كمتر از مسافت است بكند و به همين صورت (ادامه دهد) بايد در رفتن نماز را تمام بخواند، اگر چه روى هم رفته، به اندازه مسافت يا بيشتر باشد، ولى اگر شروع به برگشتن كند، در صورتى كه مسافت كامل باشد و قصد دارد كه آن را طى كند، بايد نماز را قصر بخواند. و همچنين است اگر مسافر، مقصد مشخّصى نداشته باشد و نداند كه چه مقدار راه را طى خواهد كرد، مثل آن‌كه به دنبال چهارپايى، كه فرار كرده و نمى‌داند كه كجا رفته است برود، نماز را نبايد شكسته بخواند، اگر چه به مقدار مسافت و بيشتر راه رفته باشد، ولى با شرطى كه گذشت‌