عادتش هم استبراء بوده بايد بنا را بر استبراء نكردن بگذارد. البته اگر پس از استبراء شك كند كه آيا به طور صحيح استبراء كرده يا نه، بايد بنا را بر صحت استبراء بگذارد.

مسأله 3- كسى كه استبراء نكرده، اگر شك كند كه رطوبتى از او خارج شده يا نه بنا را بر عدم مى‌گذارد مانند اينكه در لباسش رطوبت مشتبهى ببيند كه نداند از او خارج شده يا از خارج به لباسش رسيده است كه اين رطوبت محكوم به طهارت است و باعث بطلان وضو هم نمى‌شود.

مسأله 4- اگر (كسى كه استبراء نكرده) بداند چيزى كه از او خارج شده مذى است ولى شك كند كه با آن بول هم خارج شده يا نه، محكوم به نجاست نيست و باعث بطلان وضو هم نمى‌شود، مگر آن‌كه بر آن، رطوبت مشتبه صدق كند مثل اينكه شك كند كه آنچه خارج شده تماماً مذى است يا تركيبى است از مذى و بول (كه در اين صورت رطوبت خارج شده، نجس است و وضو را هم باطل مى‌كند).

مسأله 5- اگر بعد از بول وضو بگيرد سپس از او رطوبت مشتبهى خارج شود كه بداند يا بول است يا منى پس اگر بعد از بول استبراء كرده واجب است بر او احتياط كرده هم وضو بگيرد و هم غسل كند، اما اگر استبراء نكرده باشد بنابر اقوى وضو كفايت مى‌كند. و در صورتى كه اين رطوبت مشتبه قبل از وضو از او خارج شود فقط به وضو گرفتن اكتفا مى‌كند و غسل بر او واجب نيست؛ چه بعد از بول استبراء كرده باشد يا نه.

احكام وضو

و سخن در واجبات، شرايط، موجبات و غايات وضو و احكام خلل در آن است.

واجبات وضو

مسأله 1- آنچه در وضو واجب است، شستن صورت و دست‌ها و مسح سر و پاها مى‌باشد و منظور از صورت از نظر درازا ما بين رستنگاه موى سر و انتهاى چانه است و از نظر پهنا مقدارى است كه بين انگشت ابهام (شست) و انگشت وسط كسى كه داراى اعضاى متناسب است، قرار گيرد و كسى كه اعضايش متناسب با يكديگر نباشد بايد اندازه‌