(و نيازى به اعاده ندارد) و مانند ركوع را (كه ركن است و زياد شدن آن بدون قصد جزئيت هم نماز را باطل مى‌كند) به جا آورد و پس از آن نماز را اعاده نمايد و همچنين است اگر بعد از گذشتن از محل آن، گمان به نياوردن آن پيدا كند و محل جبران و تدارك آن باقى مانده باشد، و اگر محل تدارك و جبران آن هم گذشته باشد، بايد نمازش را تمام كند و در مثل ركوع (كه ركن است و نقصان سهوى آن نيز نماز را باطل مى‌كند)، نماز را اعاده كند.

مسأله 2- اگر مردّد شود حالتى كه برايش حاصل شده ظن است يا شك- چنان كه گاهى اتفاق مى‌افتد- مورد اشكال است، و بايد احتياط به وسيله علاج را ترك نكند: اما در مورد ركعات (اگر اين ترديد در ركعات نماز باشد) بايد طبق يكى از آن‌ها (گمان يا شك) عمل نمايد و (سپس) نماز را اعاده كند، و احتياط آن است كه طبق شك عمل كند، سپس نماز را اعاده نمايد، و اما در مورد افعال نماز (اگر اين ترديد در افعال نماز باشد)، مانند گذشته است (كه در مسأله سابق گفته شد). البته اگر حالت سابق بر اين ترديد ظن يا شك باشد و شك كند كه آن حالت به حالت ديگرى تغيير نموده، بعيد نيست كه بنا را بر آن حالت سابق بگذارد.

ركعت‌هاى (نماز) احتياط

مسأله 1- ركعت‌هاى (نماز) احتياط واجب است، بنا بر اين ترك آن‌ها و اعاده كردن اصل نماز جايز نيست. و واجب است بعد از فارغ شدن از نماز فوراً خوانده شود، چنان كه فاصله انداختن چيزى كه منافات با نماز دارد بين آن و نماز جايز نيست، پس اگر فاصله انداخت، احتياط آن است كه (نماز) احتياط را بخواند و نماز را اعاده نمايد، ولى اگر قبل از نماز احتياط چيزى را كه منافات با نماز دارد، انجام دهد، سپس معلوم شود كه نمازش تمام و صحيح بوده است، اعاده نماز واجب نيست.

مسأله 2- در نماز احتياط بايد نيّت كند و تكبيرة الاحرام بگويد و سوره حمد را بخواند- و احتياط (واجب) آن است كه سوره حمد و نيز بسم اللَّه الرحمن الرحيم را آهسته بخواند- و ركوع و سجود و تشهد و سلام را به جا آورد و نماز احتياط، قنوت ندارد، اگر چه دو ركعت باشد، چنان كه سوره ندارد.