يا در ركوع اول ركعت اول يا ركعت دوم، در نماز جماعت شركت كند، تا نظم نمازش محفوظ بماند.

احكام خلل در نماز

مسأله 1- كسى كه عمداً و سهواً، دانسته و ندانسته به طهارت از حدث، اخلال نمايد (بدون طهارت نماز بخواند) نمازش باطل است بر خلاف طهارت از نجاسات، چنان كه تفصيل اين مطلب و شرايط ديگر مانند وقت و رو به قبله بودن و پوشش و غير اين‌ها گذشت. و اگر كسى عمداً به چيزى از واجبات نمازش و لو اينكه (مثلًا) به اعراب حمد و سوره و ذكرهاى واجب آن اخلال كند، نمازش باطل مى‌شود. و همچنين است اگر جزئى را- چه قول باشد يا فعل- عمداً در نماز اضافه كند، بدون آن‌كه فرقى بين ركن و غير آن باشد، بلكه فرقى نيست بين آن‌كه آن جزء اضافى موافق اجزاء نماز باشد يا مخالف آن‌ها؛ گرچه حكم به بطلان در جزء مخالف اجزاى نماز و بلكه در غير جزئى كه ركن است، خالى از تأمل و اشكال نيست. و در افزودن بر نماز در غير اركان، معتبر است كه به عنوان آن‌كه از نماز يا اجزاى نماز است آورده شود، پس قرائت نمودن و گفتن ذكر و دعا در اثناى نماز، نه به اين عنوان كه از نماز باشد از مصاديق افزودن بر نماز نيست، بنا بر اين مادامى‌كه به واسطه اين زيادى صورت نماز از ميان نرود اشكالى ندارد، چنان كه انجام دادن افعال مباح خارج از نماز در اثناى نماز مثل خاراندن بدن و مانند آن در صورتى كه موجب از بين رفتن موالات يا به هم خوردن صورت نماز نشود، چنان كه گذشت، اشكالى ندارد. و اما نسبت به زيادكردنى كه از روى سهو باشد: پس كسى كه يك ركعت يا يك ركن مثل ركوع يا دو سجده از يك ركعت يا تكبيرة الاحرام را سهواً بر نمازش بيفزايد، نمازش باطل است، البته بطلان نماز در مورد آخر (اضافه كردن سهوى تكبيرة الاحرام) مورد اشكال است. اما زياد كردن قيامى كه ركن است، صورت نمى‌پذيرد مگر با زياد شدن ركوع يا تكبيرة الاحرام، (كه همراه آن‌ها قيام متصل به ركوع و يا قيام در حال تكبيرة الاحرام نيز زياد مى‌شود). و اما نيّت بنابر آن‌كه عبارت از داعى (و محرك) باشد زياد شدن آن تصوّر نمى‌شود، و بنابر آن‌كه نيّت، خطور قلبى (و گذراندن در قلب) باشد افزودن آن ضررى‌