احتياطاً در صورت امكان، چيزى را كه سجده بر آن صحيح است، بر پيشانى بگذارد.

مسأله 7- اگر در بعضى از ركعات نماز- نه همه آن‌ها- بتواند ايستاده نماز بخواند، بايد ايستاده نماز بخواند تا آن‌كه از ايستادن عاجز شود و پس از آن بنشيند، سپس وقتى (دوباره) توانست بايستد، بايد بايستد و به همين منوال.

مسأله 8- در قيام و كارهاى ديگر نماز واجب، مثل ركوع و سجده و نشستن، داشتن استقرار واجب است و كسى كه نمى‌تواند استقرار داشته باشد ولى مى‌تواند بدون استقرار بايستد، بايد ايستادن بدون استقرار را بر نشستن در حال استقرار مقدم كند و همچنين است ركوع و ذكر و بلند كردن سر، پس بايد همه اين‌ها را بدون استقرار انجام دهد و به نشستن منتقل نشود؛ اگر چه در نشستن بتواند استقرار داشته باشد.

[چهارم و پنجم‌] قرائت و ذكر

مسأله 1- در ركعت اول و دوم از نمازهاى واجب، خواندن سوره حمد و يك سوره كامل بعد از آن واجب است و نمازگزار مى‌تواند در بعضى از حالات، سوره را ترك نمايد، بلكه گاهى در تنگى وقت و ترس و مانند اين‌ها از موارد ناچارى ترك كردن سوره واجب است. و اگر سوره را عمداً مقدّم بر حمد نمود، بايد نماز را از سر بگيرد و اگر سهواً مقدّم بدارد و قبل از ركوع يادش بيايد، اگر حمد را بعد از آن نخوانده باشد، بايد حمد را بخواند و سپس سوره را اعاده نمايد و اگر حمد را خوانده باشد بايد فقط سوره را اعاده نمايد.

مسأله 2- خواندن حمد، در نمازهاى مستحبى- مانند نمازهاى واجب- واجب است؛ يعنى خواندن آن، شرط صحّت در آن‌ها است. اما خواندن سوره در هيچ يك از نمازهاى مستحبى، واجب نيست؛ اگر چه آن نماز- با عنوان عارضى مثل نذر و مانند آن- واجب شده باشد. البته نمازهاى مستحبى كه در كيفيت انجام آن‌ها، سوره‌هاى مخصوصى وارد شده است، بايد جهت تحقّق اينگونه نمازهاى مستحبى، همان سوره‌ها خوانده شود، مگر آن‌كه معلوم باشد كه انجام آن‌ها با اين سوره‌ها، شرط كمال آن نمازها است، نه آن‌كه در اصل مشروعيّت و صحّت آن دخيل باشد.