نهم: برطرف شدن عين نجاست از بدن حيوان صامت (غير انسان) و از مواضع درونى انسان،

بنا بر اين منقار مرغ كه به غائط آلوده است با از بين رفتن عين نجاست و خشك شدن رطوبت آن پاك مى‌شود و همچنين است بدن زخمى چهارپا و دهان گربه كه به خون و مانند آن آلوده است و بچه حيوان كه موقع تولد خون‌آلود است به محض برطرف شدن عين نجاست از آن پاك مى‌شود و نيز انسان در صورتى كه چيز نجس يا متنجسى را بخورد و يا بياشامد، به مجرد بلعيدن آن، دهانش پاك مى‌گردد.

دهم: غايب شدن، كه بدن انسان و لباس و فرش و ظروف و ساير متعلقات او را (براى ديگران) پاك مى‌كند.

بنا بر اين با آن‌ها معامله پاكى مى‌شود، مگر آن‌كه معلوم باشد كه نجاست آن‌ها باقى است. و بعيد نيست كه در تطهير آن‌ها به واسطه غايب شدن هيچ چيز شرط نباشد، پس چه (خود شخص غايب) نجاست را بداند يا نداند، چه اعتقاد به نجاست چيزى كه با او برخورد نموده داشته باشد يا نه، در دين سهل‌انگار باشد يا نه، حكم (طهارت) جارى است و البته خوب است كه احتياط شود.

يازدهم: استبراء حيوان نجاستخوار

(كه او را از خوردن نجاست جلوگيرى كنند) تا (مدتى كه بعد از آن مدت) او را نجاستخوار نگويند، كه بول و مدفوع او را پاك مى‌كند و استبراء علاوه بر آن‌كه بايد به قدرى باشد كه ديگر به آن‌ها نجاستخوار گفته نشود، بايد- بنابر احتياطى كه ترك آن جايز نيست، بلكه خالى از قوت نيست- در شتر چهل روز و در گاو بيست روز و در گوسفند ده روز و در مرغابى پنج روز و در مرغ سه روز، طول بكشد، ولى در غير حيوانات نامبرده، فقط به قدرى كه به آن‌ها نجاستخوار گفته نشود كفايت مى‌كند.

احكام ظرف‌ها

مسأله 1- ظروف كفار مانند ظروف غير آنان، مادامى‌كه تماس آن‌ها با ظروف با رطوبت سرايت‌كننده، معلوم نباشد محكوم به پاكى مى‌باشد و همچنين است هرچه كه در اختيار آن‌ها است از قبيل لباس و فرش و غير آن. البته پوست‌هايى كه در اختيار آنان است اگر معلوم باشد كه از حيوانى است كه خون جهنده دارد و ذبح شرعى آن معلوم نباشد و