پنجم: رفتن (كم شدن) دو سوم آب انگور به وسيله آتش يا خورشيد در صورتى كه توسط آن‌ها جوش بيايد،

كه كم شدن دو سوم آن- بنابراين كه با جوش آمدن نجس شود- پاك كننده ثلث باقى‌مانده است و قبلًا گذشت كه بنابر اقوى (اصلًا نجس نبوده و) پاك مى‌باشد، پس كم شدن دو سوم آن فقط در حلال شدن آن مؤثر است. ولى اگر خود به خود به جوش بيايد چنانچه احراز شود كه با اين جوش آمدن مست‌كننده شده است نجس مى‌باشد و با كم شدن دو سوم آن، پاك نمى‌شود، بلكه بايد منقلب به سركه شود تا پاك گردد. و در صورتى كه مسكر شدن آن مشكوك باشد، محكوم به طهارت است.

ششم: انتقال،

كه باعث پاك شدن چيزى است كه به چيز ديگرى منتقل شود، در صورتى كه بدان چيز ديگر منتسب شده و جزئى از آن به شمار آيد مانند انتقال خون حيوانى كه خون جهنده دارد (انسان) به حيوانى كه خون جهنده ندارد (پشه). و همچنين است اگر نجسى غير خون به چيزى غير از حيوان مانند گياه و غيره انتقال يابد. و اگر معلوم باشد كه جزء آن نشده و يا در جزء شدنش- از جهت آن‌كه در شكم حيوان طورى قرار نگرفته كه به او انتساب پيدا كند، مثل خونى كه زالو از انسان مى‌مكد- شك شود، بر نجاست خود باقى است.

هفتم: اسلام،

كه پاك كننده جميع اقسام كافر است حتى مردى كه مرتد فطرى است- در صورتى كه توبه كند- تا چه رسد به زن. و به تبع كافر، فضولات متصل به او از قبيل مو و ناخن و آب دهان و اخلاط بينى و سينه و چرك زخمش و مانند اين‌ها (هم) پاك مى‌شود.

هشتم: تبعيت،

كه وقتى كافر اسلام آورد، فرزند او نيز به تبعيت از او پاك مى‌شود، خواه اين كافر پدر طفل باشد يا جدّش يا مادرش. ولى پاك شدن بچه (كافر) به تبع مسلمانى كه او را اسير كرده است و با آن طفل هيچ يك از پدرانش نباشد، مورد اشكال است، بلكه پاك نشدن او خالى از قوت نيست. و به تبع ميّت (مسلمان) پس از آن‌كه (به وسيله غسل ميّت) پاك شد، ابزار غسل او از قبيل پارچه‌اى كه روى ميّت قرار داده مى‌شود و لباسى كه با آن غسل داده شده، و دست غسال و پارچه‌اى كه موقع غسل دادن ميّت به دست پيچيده شده، پاك مى‌شود. ولى پاك شدن ساير جاهاى بدن غسال و لباسش، اشكال دارد و احتياط (واجب) پاك نشدن آن‌ها است. بلكه بهتر آن است كه غير از دست غسال، در بقيه احتياط شود.