مى‌دهد او را تيمّم دهد به اينكه دست‌هاى خود را بر زمين زده و پيشانى او را مسح كند.

آنچه بيان شد اختصاص به كسى دارد كه ذراع نداشته باشد وگرنه بايد با ذراع و دست ديگرش تيمّم كند و احتياط (مستحب) آن است كه پس از آن‌كه پيشانى و هر دو جبين را با دست و ذراع به نحو متعارف مسح نمود، با همان يك دست هم تمام پيشانى و دو جبين را مسح نمايد و اين حكم صورت اول (كسى كه يك دستش قطع شده) است، و همچنين است حكم صورت دوم (كسى كه دو دستش قطع شده)، بنا بر اين كسى كه هر دو دست او قطع شده چنانچه ذراع دارد بايد با همان ذراع تيمّم نمايد و تيمّم با ذراع، مقدّم بر مسح صورت بر زمين و بر نايب گرفتن است، بلكه احتياط (واجب) آن است كه ذراع- كسى كه دو دست او بريده- در مسح بر پشت آن‌ها جاى دو كف دست قرار مى‌گيرد. و همچنين ذراع كسى كه يك دست او قطع شده به منزله دست او است، در اينكه بايد پشت آن را مسح كند.

مسأله 5- در مسح پيشانى و دست‌ها بايد ماسح (مثلًا كف دست) را بر آن‌ها بكشد، بنابراين كشيدن ممسوح (پيشانى و پشت دست‌ها) زير ماسح (كف دست‌ها) كفايت نمى‌كند، ولى حركت مختصر ممسوح به طورى كه عرفاً بگويند دست‌ها را بر آن كشيد، ضرر نمى‌رساند.

احكام تيمّم‌

مسأله 1- بنابر احتياط (واجب) تيمّم براى نماز واجب قبل از داخل شدن وقت آن؛ اگر چه بداند كه در وقت آن نمى‌تواند تيمّم نمايد- با اشكالى كه در اين صورت هست- صحيح نيست و بنابر احتياطى كه نبايد ترك شود كسى كه مى‌داند كه در وقت نمى‌تواند تيمّم كند، بايد قبل از وقت براى يكى از چيزهايى كه تيمّم براى آن گرفته مى‌شود، تيمّم نمايد و آن را به عنوان مقدمه تا داخل شدن وقت نماز باطل نكند تا آن‌كه بتواند نماز را در وقت، با طهارت انجام دهد، بلكه وجوب اين تيمّم خالى از قوت نيست. ولى تيمّم بعد از دخول وقت صحيح است اگر چه وقت تنگ نباشد؛ چه اميد برطرف شدن عذر را در آخر وقت داشته باشد و چه نداشته باشد، ولى اگر احتمال برطرف شدن عذر را در آخر وقت مى‌دهد سزاوار نيست كه ترك احتياط كند، و اما اگر مى‌داند كه عذر در آخر وقت برطرف‌