«الواحد» است.

[گفتار در احديت لا بشرط]

گاهى اراده شود از احديت «احديت لا بشرط»؛ به اين معنا كه مقابله با كثرت در آن لحاظ نشود؛ و فقط يك تعين، كه ظهور ذاته بذاته و كونه واحدا ظاهرا لذاته فحسب باشد، در آن ملاحظ گردد. به اين اعتبار حضرت «عمائيه» نيز به آن اطلاق گرديده است. احديت لا بشرط از هر قيد، از جمله قيد اطلاق، «احديت ذاتيه» است كه به مقام «غيب الغيوب» اطلاق مى‌شود كه آن نه مقيد است، و نه مطلق مقيد به اطلاق. بلبل خوش الحان ديار تجريد و دستانسراى كشور توحيد، عبد الرحمن جامى، نظر به «احديت لا بشرطيه» داشته كه فرموده است:

مؤلف علامه، قدس اللّه سرّه، در رساله حاضر و تعليقه بر «مقدمه» قيصرى، در آن جا كه علامه قيصرى تصريح نموده است كه الأعيان الثابتة وجودات خاصة علمية، در تعليقه‌اى مختصر بر عبارت محقق قيصرى در اين موضع اشاره كرده‌اند بر

[22] مثنوى هفت اورنگ، جامى، به تصحيح مرتضى گيلانى، ص 591.