و در عبادت كُمَّل، عبارت است از تصفيه آن از شوب رؤيت عبوديّت و عبادت، بلكه رؤيت كون؛ چنانچه امام عليه السلام فرمود: «قلب سليم آن است كه ملاقات كند حقّ را و در آن احدى سواى حقّ نباشد.»

پس، وقتى سالك إلى اللَّه قدم بر فرق حظوظ خود بلكه خود و عالم نهاد و خود را يكسره خالص كرد از رؤيت غير و غيريت و در قلب او جز حقّ جايگزين نشد و بيت اللَّه را از بتها به دست ولايت خالى كرد و از تصرف شيطان تهى نمود، دين او و عمل او و باطن و ظاهر او براى حقّ خالص شود. و حقّ تعالى چنين دينى را براى خود اختيار فرموده:

وَ كُلُّ قَلْبٍ فيهِ شَك اوُ شِرْكٌ فَهُوَ سَاقِط.

فصل چهارم [در سرّ تكبيرات افتتاحيّه و رفع يد است‌]

پس، تو اى سالك إلى اللَّه و مجاهد فى سبيل اللَّه چون اقامه صلب در محضر قرب نمودى و تخليص نيت در پيشگاه عزت كردى و قلب خود را صفا دادى و در زمره اهل وفا داخل شدى، خود را مهياى دخول در باب كن و اجازه فتح ابواب طلب، و از منزل طبيعت حركت كن و حجاب غليظ آن را با تمسك به مقام كبريايى رفع كن و به پشت افكن و تكبيرگويان وارد حجاب ديگر شو و آن را رفع كن و به پشت سر افكن و تكبير بگو و حجاب سوم را نيز مرتفع كن كه به سر منزل باب القلب رسيدى، پس توقف كن و دعاى مأثور بخوان:

اللّهُمَّ انْتَ الْمَلِكُ الحَقُّ المُبين ...

الخ. [1]

سلب مالكيت از غير حقّ و حصر مطلق تصرفات را بر آن ذات مقدس نما كه خود را رافع حجاب نشمارى و لايق تكبير حقّ ندانى،

فَانَّهُ اكْبَرُ مِنْ انْ‌

[1] «خداوندا، تويى پادشاهِ حقِّ آشكار ...» بحار الأنوار، ج 81، ص 206، «كتاب الصّلاة»، باب 37، حديث 3.