تبارك و تعالى باشيد، آن نفْسِ شما نفْسِ طاهر، زكى و سعادتمند است؛ و هر جا كه بشود و هر طور كه بشود، آن نفْس زكيه سعادتمندْ سعادتمند است. در شكستها سعادتمند، در مردن [هم‌] سعادتمند است. مردن انسان، انسان طاهر، اول زندگى انسانى اوست. اينجا زندگى حيوانى است، زندگى محدود است. آن زندگانى انسانىِ غير محدودْ مال يك عالَمِ غير محدود است. اگر تصفيه كرديد، اگر نفْس خودتان را تطهير كرديد، اگر اعمال خودتان را با قرآن كريم وفق داديد، با احكام اسلام وفق داديد، اگر اخلاق خودتان را اخلاق قرآن كرديد، اگر نفْس خودتان را تصفيه كرديد، باك از هيچ چيز نداشته باشيد. مردن چيزِ سهلى است، چيز مهمى نيست. اين است كه حضرت امير- سلام اللَّه عليه- مولاى همه مى‌فرمود كه من به موت آن قدر انس دارم كه بيشتر از انسى كه بچه به پستان مادرش دارد. [1] براى اينكه او فهميده بود كه دنيا چيست و ما ورا چيست؛ فهميده بود كه موت يعنى چه. موتْ حيات است. ما شهيد داديم لكن شهيدان ما زنده‌اند؛ پيش خدا زنده‌اند، آنجا رزق مى‌خورند؛ ابدى هستند آنها [2]. و ما هم از خدا مى‌خواهيم كه موفق به شهادت بشويم. يك آنْ است و سعادت هميشگى. زحمت يك آنْ، سعادت هميشگى دنبالش؛ سعادت هميشگى.

مقصد الهى‌

اگر بخواهيد به اسلام و ملت خودتان خدمت بكنيد، اگر بخواهيد خدمت شما دوام داشته باشد، اگر بخواهيد خدمت شما پيش خداى تبارك و تعالى اجر داشته باشد، مقصد را مقصدِ الهى كنيد؛ براى خدا قدم برداريد، مجاهده را براى خدا بكنيد، پاسدارى را براى خدا بكنيد. شما زحمت خيلى مى‌كشيد، زحمت خيلى كشيديد، شما به اسلام حق داريد لكن جهاد كنيد؛ جهاد نفْس كنيد. اين شب زنده‌داريها كه الآن مجاهدين ما دارند مى‌كنند، در اين دلهاى شب با خداى تبارك و تعالى مناجات كنيد. از خدا بخواهيد كه‌

[1] نهج البلاغه، خطبه پنجم.

[2] اشاره به آيه 169 سوره آل عمران.