تلگراف [به احمد حسن البكر درباره اخراج روحانيون ايرانى از عراق‌]

زمان: 2 تير 1354/ 13 جمادى الثانى 1395

مكان: نجف‌

اسبت: اخراج روحانيون ايرانى از عراق‌

مخاطب: احمد حسن البكر (رئيس جمهورى وقت عراق)

بسم اللَّه الرحمن الرحيم‌

حضرت آقاى رئيس جمهور

پس از اهداى سلام با آنكه مأمورين رسمى وعده تجديد اقامه علماى اعلام و محصلين حوزه علميه را كراراً داده‌اند و علاقه شما را به حوزه‌هاى علميه و علماى دين ابلاغ كرده‌اند، اخيراً به طور ناگهان و اسف‌آورى در خيابانها و بازارها متعرض اهل علم شده و با وضع اسفناكى آنها را جلب نموده و به آنها ابلاغ نموده‌اند كه در يك هفته بروند براى خروجى.

اين جانب با آنكه بنا نداشتم مزاحم شوم لكن احساس وظيفه مى‌كنم و نظر شما را به تلگرافى كه در 4 ذى القعدة 1391 نموده و مصالح را تذكر داده‌ام جلب مى‌كنم و اكنون نيز حسب وظيفه تذكر مى‌دهم كه مصلحت نيست حوزه بيش از يك هزار ساله نجف اشرف كه براى فقه اسلام تشكيل شده و در قلع فسادهاى اخلاقى و اجتماعى اثر بسزا دارد، در زمان رياست شما منقرض شود؛ مصلحت نيست بيش از يك هزار نفر رجال علم، آزرده خاطر، به اين نحو از مملكت شما رانده شوند و در بلاد منتشر شوند؛ مصلحت نيست كه مراجع عظام و مشايخ محترم كه دنبال اين تسفير [1] ممكن است هجرت كنند، از مملكت شما با اين كيفيت خارج شوند.

خاطر شريف مستحضر است كه فقهاى اسلام و مراجع عظام چه منزلتى در قلوب مسلمين دارند. مصلحت نيست قلوب ملتها را در اين زمان از دولت خود برنجانيد و راه را

[1] راندن، بيرون كردن.