پيام [به ملت ايران و تسليت فاجعه 17 شهريور]

زمان: 21 شهريور 1357/ 9 شوال 1398

مكان: نجف‌

موضوع: تسليت فاجعه 17 شهريور، لزوم ادامه مبارزه‌

مخاطب: ملت ايران‌

بسم اللَّه الرحمن الرحيم‌

وَ بَشِّرِ الصَّابِرِينَ^ الَّذِينَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ^ أُولئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَواتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَ رَحْمَةٌ وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ‌ [1]

وقتى شما را اى فرزندان عزيز اسلام، خداوند متعال تسليت مى‌دهد، آيا باز هم محتاج به تسليتيد؟ خداوند- عز و جل- مى‌فرمايد: «بشارت بده صبركنندگان را؛ كسانى كه هر مصيبتى مى‌بينند به حساب خدا تحمل مى‌كنند و مى‌گويند ما همه براى خدا خلق شده‌ايم، براى خدا زندگى مى‌كنيم، و وقتى بميريم از بين نمى‌رويم بلكه به سوى خداى مهربان برمى‌گرديم. صلوات و رحمت خدا بر ايشان؛ اينها هستند كه به آرزوى انسانى رسيده‌اند».

مع ذلك من به نيابت حضرت ولى عصر امام زمان به همه مسلمانان جهان مصيبت 0 چهارم شوال سال 98 ه. ق (17 شهريور) را خاصه به خانواده‌هاى داغدار تسليت مى‌گويم، و در عين حال تبريك. و خدا شاهد است مصطفاى من تنها آن نبود كه سالش نزديك است، بلكه همه به خاك و خون كشيده‌هاى حادثه شوال، مصطفاهاى من بوده‌اند. من اين استقامت را و اين فيض شهادت را كه خداوند متعال نصيب فرزندانم فرمود به پدران و مادران و همه بستگانشان تبريك مى‌گويم. و چنين كشته شدنى كه افتخار دارد، بزرگترين آرزوى من است و شايد نزديك باشد.

اما فرج و پيروزى حق بر باطل، از آن نزديكتر است. و از اين پس جا دارد كه همه‌

[1] سوره بقره، آيه 154- 156.