پيام [به ملت ايران درباره چراغانى سوم و پانزدهم شعبان‌]

زمان: 13 تير 1357/ 28 رجب 1398

مكان: نجف‌

موضوع: چراغانى سوم و پانزدهم شعبان‌

مخاطب: ملت ايران‌

بسم اللَّه الرحمن الرحيم‌

28 شهر رجب 98

كراراً از ايران نظر اين جانب را درباره مراسمى كه به عنوان «جشنهاى سوم و پانزدهم شعبان» برپا مى‌شده خواسته‌اند؛ مع الأسف رژيم منحط براى مسلمين ايران عيدى نگذاشته است. دست شاه تا مِرفَق‌ [1] به خون ملت ايران فرو رفته و در حال حاضر ملت عزيز در عزاى عزيزان خود نشسته. چگونه ممكن است كسى نظر دهد كه جشن بگيرند و شادمانى كنند؟ شادمانى بر روى اجساد به خون خفته فرزندان اسلام؟! شادمانى در برابر افراد شريفى كه در سياهچالهاى زندان زير سخت ترين شكنجه‌هاى جهنمى دژخيمان به سر مى‌برند؟! شادمانى در مقابل تبعيديانى كه بر خلاف تمام موازين انسانى و قانونى از اوطان خود بيرون رانده شده‌اند؟!

ما كه هنوز مادرهاى داغدار جوانانمان سياهپوشند، ما كه هنوز شاهد صدمات جانكاه شاه به اسلام بزرگ و كشور اسلامى هستيم، جشنى نداريم. ما كه در هر فرصت مدارس و مساجد و دانشگاههايمان مورد هجوم مأمورين شاه است، چطور ممكن است چراغانى كنيم؟!

ملت ايران بداند كه دست پليد دولت در فعاليت است كه مسير نهضت اصيل و شكل گرفته و عمومى ايران را تغيير دهد؛ و يكى از شاهكارها همين دامن‌زدن به لزوم جشن است كه در پرتو آن خون پاك ملت اسلام را لوث كند و نهضت عظيم اسلامى را به‌

[1] آرنج.