سلام اللَّه عليه- ساير ائمه، ملاحظه كنيد چه جملاتى هست و ما چطور بعيديم از اين معانى، چه معارفى در اين ادعيه هست كه ما محروميم از آن معارف، چه آتش‌سوزى در قلب اين خاصان خدا بوده است كه براى فراق خدا مى‌سوختند و آتش جهنم را مى‌گفتند اگر صبر كنيم، صبر در فراق را چه كنيم؟ اينها براى ما مثل يك افسانه است، لكن واقعيت است، واقعيتى كه آنها فهميده‌اند و ما نفهميديم. ما الآن تكليف زياد داريم. ما مواجه هستيم با يك ملتى كه همه چيز خودش را در طبق اخلاص گذاشته است و براى اسلام دارد صرف مى‌كند؛ جوانها را مى‌دهد، جوانها جان خودشان را مى‌دهند، زنها جوانهاى عزيز خودشان را مى‌دهند و با آن شور و شعف، آنها به ميدان مى‌روند و مردم با آن شور و شعف در جبهه و خارج جبهه دارند فداكارى مى‌كنند. تكليف ما با اينها چى هست؟ ما چه جواب بدهيم از اين همه جهاتى كه اينها عرضه مى‌دارند؟ ما چى داريم كه در جواب آنها بدهيم؟ مع ذلك، بايد آن مقدارى را كه توان هست انجام بدهيم. شكر اين نعمت به اين است كه ما مردم را شريك بزرگ بدانيم در اين حكومت. حكومت نيست، بايد همه خدمتگزار باشيم براى اين ملت، براى اين جوانها و براى اين پيرها و زنها و مردها.

مشاركت دادن مردم در تمام امور

مردم را در همه امور شركت بدهيم. دولت به تنهايى نمى‌تواند كه اين بار بزرگى كه الآن به دوش اين ملت هست بردارد. همان طورى كه ملاحظه مى‌كنيد چنانچه اين شور و شعف ملت و جوانهاى عزيز نبود، هيچ دولتى نمى‌توانست مقابله كند با اين قدرتهايى كه همه قدرتشان را، قوه‌شان را پهلوى هم گذاشتند و به ما حمله كردند. بدون اينكه اين ملت همراهى كند ما نمى‌توانستيم كارى بكنيم. هر چى داريم از اينهاست و هر چى هست مال اينهاست، دولت عامل اينهاست، قوه قضائيه عامل اينهاست، قوه اجراييه عامل اينهاست.

قوه مقننه عامل اينهاست؛ اداى تكليف بايد بكنند، شركت بدهند مردم را در همه امور. همان طورى كه با شركت مردم در اين جنگ، شما بحمد اللَّه پيروز شديد و پيروزتر هم خواهيد شد، با شركت اينها شما مى‌توانيد اداره كنيد اين كشور را. مردم را در امور شركت‌