استفاده بكنيم يا وارد نشده‌ايم؟ در مسائل بالاتر از اينجا هم هست. اينها مراتبى است از آن ضيافت، فوق اين ضيافات كه آن ضيافت اهل معرفت است. خدا همه را دعوت كرده است به اين ضيافت، و اهل معرفت و كُمَّل‌ [1] از اوليا در آن ضيافت وارد مى‌شوند و مى‌توانند. البته نادرى مى‌تواند از عهده برآيد و فوق اين همه مقامات، آن جايى است كه ديگر ضيافتى در كار نيست؛ مضيفى و ميهمانى و مهماندارى و ضيافتى در كار نيست.

آنچه در وهم تو نايد آن است كه اصل مسأله ديگر مى‌رسد به جايى كه ضيافتى در كار نيست.

معناى استغفار معصومين از گناهان‌

و از جمله چيزهايى كه در ماه مبارك هست، قضيه ادعيه ماه مبارك است. انسان وقتى ادعيه ائمه- عليهم السلام- را مى‌بيند، چه در ماه مبارك، چه در غير ماه مبارك- خوب، در ماه مبارك زياد است ادعيه- اگر نبود اين كه نهى شده‌ايم از مأيوس شدن از رحمت خدا، ما بايد وقتى آنها را مى‌بينيم بكلى مأيوس بشويم. اين امام سجاد است كه مناجاتهايش را شما مى‌بينيد و مى‌بينيد چطور از معاصى مى‌ترسد. مسأله، مسأله بزرگتر از اين مسائلى است كه ما فكر مى‌كنيم. مسأله غير از اين مسائلى است كه در فكر ما يا در عقل عقلا يا در عرفان عرفا بيايد. مسئله‌اى است كه اوليا مى‌دانند چى است قضيه. آنها فهميده‌اند تا آن اندازه‌اى كه بشر بايد بفهمد كه قضيه چه بزرگ است و در مقابل چه عظمتى ما هستيم و سر [و] كار ما با كيست. اينها به ما تعليم مى‌دهند، و اين طور نيست كه دعا براى تعليم ما باشد. دعا براى خودشان بوده است؛ خودشان مى‌ترسيدند، از گناهان خودشان گريه مى‌كردند تا صبح.

از پيغمبر گرفته تا امام عصر- سلام اللَّه عليه- همه از گناه مى‌ترسيدند. گناه آنها غير اينى است كه من و شما داريم. آنها يك عظمتى را ادراك مى‌كردند كه توجه به كثرت، از گناهان كبيره است پيش آنها. حضرت سجاد در يك شبش- به حسب آن چيزى كه وارد

[1] جمع كامل.