نامه [اخلاقى- عرفانى به آقاى سيد احمد خمينى‌]

زمان: شب 27 آبان 1365/ 15 ربيع الاول 1407

مكان: تهران، جماران‌

موضوع: وصيت اخلاقى- عرفانى، و اهميت نماز در ترقيات روحى‌

حضار: خمينى، سيد احمد

بسم اللَّه الرحمن الرحيم‌

الحمد للَّه و الصّلاة و السّلام على رسول اللَّه صلّى اللَّه عليه و آله‌

وصيتى است از پدرى پير كه عمرى را با بطالت و جهالت گذرانده، و اكنون به سوى سراى جاويد مى‌رود با دست خالى از حسنات و نامه‌اى سياه از سيّئات، با اميد به مغفرت اللَّه- و رجاء به عفو اللَّه است- به فرزندى جوان كه در كشاكش با مشكلات دهر، و مختار در انتخاب صراط مستقيم الهى- كه خداوند به لطف بى‌كران خود هدايتش فرمايد- يا خداى ناخواسته انتخاب راه ديگر- كه خداوند به رحمت خود از لغزشها محفوظش فرمايد.

فرزندم! كتابى را كه به تو هديه مى‌كنم شمّه ايست از صلاة عارفين و سلوك معنوى اهل سلوك؛ هر چند قلم مثل منى عاجز است از بيان اين سفرنامه. و اعتراف مى‌كنم كه آنچه نوشته‌ام از حدّ الفاظ و عباراتى چند بيرون نيست، و خود تا كنون به بارقه‌اى از اين شمّه دست نيافتم.

پسرم! آنچه در اين معراج است غاية القصواى آمال اهل معرفت است كه دست ما از آن كوتاه است (عنقا شكار كس نشود دام بازگير)

[1] لكن از عنايات خداوند رحمان نبايد مأيوس شويم كه او- جلّ و علا- دستگير ضعفا و معين فقراء است.

عزيزم! كلام در سفر از خلق به حق، و از كثرت به وحدت، و از ناسوت به ما فوق‌

[1] ديوان حافظ: 172.