انحراف از سيره پيامبر و ائمه (ع) در سير و سلوك‌

خيال كردند يك دسته زيادى كه معناى عرفان عبارت از اين است كه انسان يك محلى پيدا بشود و يك ذكرى بگويد و يك سرى حركت بدهد و يك رقصى بكند و اينها، اين معنى عرفان است؟! مرتبه اعلاى عرفان را امام على- سلام اللَّه عليه- داشته است و هيچ اين چيزها نبوده در كار. خيال مى‌كردند كه كسى كه عارف است بايد ديگر بكلى كناره گيرد از همه چيز و برود كنار بنشيند و يك قدرى ذكر بگويد و يك قدرى تغنى بشود و يك قدرى چه بكند و دكاندارى. امير المؤمنين در عين حالى كه اعرف خلق اللَّه بعد از رسول اللَّه در اين امت، اعرف خلق اللَّه به حق تعالى بود مع ذلك، نرفت كنار بنشيند و هيچ كارى به هيچى نداشته باشد، هيچ وقت هم حلقه ذكر نداشت، مشغول بود به كارهايش، ولى آن هم بود. يا خيال مى‌شود كه كسى كه اهل سلوك است، اهل سلوك بايد به مردم ديگر كار نداشته باشد، در شهر هر چه مى‌خواهد بگذرد، من اهل سلوكم، بروم يك گوشه‌اى بنشينم و وِرد بگويم و سلوك به قول خودش پيدا كند. اين سلوك در انبيا زيادتر از ديگران بوده است، در اوليا زيادتر از ديگران بوده است، لكن نرفتند تو خانه‌شان بنشينند و بگويند كه ما اهل سلوكيم و چكار داريم كه به ملت چه مى‌گذرد هر كه هر كارى مى‌خواهد بكند. اگر بنا باشد كه اهل سلوك بروند كنار بنشينند، پس بايد انبيا هم همين كار را بكنند و نكردند. موسى بن عمران اهل سلوك بود، ولى مع ذلك، رفت سراغ فرعون و آن كارها را كرد، ابراهيم هم همين طور، رسول خدا هم كه همه مى‌دانيم. رسول خدايى كه سالهاى طولانى در سلوك بوده است، وقتى كه فرصت پيدا كرد، يك حكومت سياسى ايجاد كرد براى اينكه، عدالت ايجاد بشود. تبع ايجاد عدالت فرصت پيدا مى‌شود براى اينكه هر كس هر چيزى دارد بياورد. وقتى كه آشفته است نمى‌توانند، در يك محيط آشفته نمى‌شود كه اهل عرفان، عرفانشان را عرضه كنند، اهل فلسفه، فلسفه‌شان را، اهل فقه، فقه‌شان را، لكن وقتى حكومت يك حكومت عدل الهى شد و عدالت را جارى كرد و نگذاشت كه فرصت طلبها به مقاصد خودشان برسند، يك محيط آرام پيدا مى‌شود، در اين محيط آرام همه چيز پيدا مى‌شود. بنا بر اين، «ما نُودِى بِشِي‌ء